Serendipity

Onder (mentale) druk

Met mijn rechterwang tussen mijn tanden wacht ik nerveus op mijn beste vriend bij de fietsenstalling. Ik ga liever met hem naar binnen en voel ook een vlaag van geruststelling over mij heen gaan als ik hem zie aankomen fietsen.

"Daar is hij dan! Hoe is het met jou?" Ruig parkeert hij zijn fiets naast die van mij voor zijn armen zich om mij heen vouwen. De warmte en het gevoel van geven om doet mij erg goed op dit moment.

"Met mij gaat het goed, hoe is het met jou?" Ik glimlach als Milo zijn zonnebril terug in het desbetreffende doosje doet.
"Met mij top! Matt wil je alsjeblieft mee vanmiddag naar mij? Ik heb de nieuwe FIFA en wij moeten spelen!" Ik lach om zijn enthousiasme en knik gelijk. "Ik ga met jou mee, geen zorgen." Met zijn glimlach breed slaat hij zijn arm over mijn schouder om zo de school in te lopen.

Waar Milo is ben ik, waar ik ben is Milo. Zo is het altijd al geweest en ik ben daar enorm dankbaar voor.

//

"Wat doe jij nou?! Godver Milo!" Lach ik luid als ik kijk hoe hij met zijn keeper scoort. "Dat was echt onvoorspelbaar!" Lacht hij nu ook.
"Jongens! Even pauze!" De moeder van Milo komt binnen lopen met een dienblad vol lekkers en 2 glazen gevuld met cola. Gretig vallen we beide aan na zijn moeder bedankt te hebben.
Ik merk dat Milo iets wil zeggen doordat hij zijn hand voor mijn mond houd en snel kauwt. "Weet je nog dat ik over die jongen praatte die voetbalt naast waar ik train voor tennis?" Gelijk knik ik, helder in mijn gedachte over de 'oh zo leuke bruinharige' die toch ook wel een stuk korter is dan Milo. "Ik heb hem gevoegd op snap! We snappen echt al zo'n 1,5 week! Matthy hij is zo schattig!" Ik giechel om de jongen voor mij. Hoteldebotel!

"Heb je anders zin om met mij mee te gaan vanavond? Het is woensdag dus hij heeft training en dan kun jij hem even beoordelen!" Grijzend kijkt hij mijn kant op. Even nadenkend knik ik. "Leuk! Zullen we daarna warme chocolademelk drinken?" Vraagt hij waardoor ik dankbaar glimlach. "Dat is een deal!" We schudden elkaar de hand en gaan snel weer verder met ons potje FIFA.

//

Milo stopt met lopen naast mij voor hij zijn hand op mijn schouder legt. "Hij is daar... nummer 6..." Ik scan mijn ogen over de spelers die de ruimte van het voetbalveld goed benutten. Nummer 6 valt daarom ook direct op, lachend met zijn teamgenoten. Hij haalt zijn hand door zijn haar en begint terug te rennen richting waar de bal zich nu bevindt in het spel.

"Jezus Miel, wat heb je dat goed uitgekozen." Grijns ik als hij knikt. "Toch? Hij is oprecht zo aantrekkelijk Matt..." Oké deze man hier is aan het wegdromen.

Als Milo klaar is met zijn potje en ik aandachtig gekeken heb naar hoe hij al zijn manoeuvres uitvoert, is mij niet opgevallen dat de kleine bruinharige jongen bij het hek is komen staan.

"Milo!" De jongen in kwestie haalt zijn hand langs zijn voorhoofd voor hij richting het hek loopt om beter met hem te praten. "Hey Rob!" De glimlach in Milo zijn stem duidelijk te horen. "Heb je zin om in de kantine met mij en 2 vrienden een biertje te doen?" De glimlach van de jongen breed. "Dat klinkt echt heel leuk, maar ik ben hier met mijn beste vriend en we hadden afgesproken warme chocolademelk te gaan drinken." Grijnst hij richting mij, ik glimlach naar Milo maar voel mijn maag draaien van Rob zijn volgende woorden.

"Ook dat kan in de kantine! Kom toch gezellig mee joh!" Nu kijkt hij mijn kant op, nerveus maar onder druk knik ik dan toch zachtjes.
"Mooi! Zie ik jullie zo!" Dat gezegd te hebben draait hij terug om en rent richting zijn teamgenoten.

Milo komt op mij af en legt zijn hand op mijn schouder. "Matt, als je dit niet wilt gaan we gewoon lekker naar huis hoor. Jij bent veel belangrijker voor mij." Ik kan hem dat toch niet aan doen? De jongen waar hij verliefd op is vraagt of hij mee wat komt drinken met hem en 2 vrienden.

"Ik denk dat ik beter gewoon naar huis kan gaan. Ik ga dit echt niet voor jou verpesten hoor." Verduidelijk ik hem als ik mijn handen in de buidel van mijn hoodie steek. "Ben jij gek? Jij verpest helemaal niks voor mij! Ik ben mega graag waar jij bent, of we nou naar die kantine gaan of naar mijn huis."

Mijn hoofd draait overuren met alle plotten die ik in mijn hoofd steek, ze gaan mij raar vinden, ze gaan vragen waarom Milo bevriend is met mij en of hij mij niet beter kan laten.

Milo zou hier niet indirect aan toegeven maar wat als ik wel een last voor hem ben? Ik kan soms een handvol zijn en dat weet ik.

"Maatje, ben je er nog een beetje bij?" Zijn hand wrijft geruststellend over mijn bovenarm. Ik knik en kijk hem aan. "We gaan wel gewoon naar de kantine." Met een grote glimlach kijkt hij mij aan. Zijn ogen kijken vragend waardoor ik knik. "Ik weet het zeker Milo, ik wil gewoon normaal gevonden worden."