Serendipity

Eerste kus

De berichtjes heb ik gelezen, geopend heb ik ze nog niet. Het is een beangstigend gevoel dat mij bekruipt. Ik heb zeker gezellig met hem gesproken vanmiddag, wat als hij nu anders over mij denkt?

Met mijn telefoon in mijn handen en nadenkend over de consequenties van mogelijk roekeloos gedrag vanuit mijzelf. Probeer ik rationeel naar de situatie te kijken. Ben ik de enige die er een probleem van maakt en er ook daadwerkelijk een last in ziet?

Ik wil graag alleen zijn nu. Echter is mijn wens verder dan de werkelijkheid. Nog steeds zit ik hier aan tafel met mijn ene handpalm op mijn wang.
Alle geluiden en al het gelach zorgen ervoor dat ik niet helder kan nadenken. Het zijn teveel prikkels die niet bepaald beter maken waar ik over moet denken.

Waar moet ik eigenlijk over denken? Eigenlijk helemaal nergens over. Helaas gebeurt dit wel en ben ik helemaal over mijn toeren aan het gaan.

"Ga even een stukje lopen schat." Ik voel mijn moeder haar handen op mijn schouders wrijven. Ik knik voor ik mijzelf loswurm tussen de mensen aan tafel en mijn schoenen en jas aantrek.

Als ik buiten stap voel ik de frisse lucht mijn longen vullen, het voelt heerlijk en als een luxe die ik de laatste paar minuten flink gemist heb.

Ik laat mijn hoofd zijn gang gaan en mijn benen de weg vervolgen.

Als ik aankom bij het meer ga ik rustig op het bankje zitten. Mijn gedachtes eindelijk terug op orde en niet meer overal en nergens.

"Jij hier!" Ik schrik op van de onverwachte stem rechts van mij, maar al snel voel ik mijzelf relaxen als ik zie dat het Koen is. Zou hij kwaad zijn dat ik niet op zijn appjes gereageerd heb? "Mag ik naast je komen zitten?" Ik glimlach klein en knik voor hij naast mij plaats neemt.

Minuten gaan voorbij zonder enige woorden. Ik vind zijn gezelschap fijn, daar zijn geen woorden voor nodig. "Vind je mij niet apart?" Ik blijf na het gezegd hebben van deze woorden, nog voor mij uitkijken. Wel voel ik zijn blik naar mij gaan.
"Apart? Nee. Ik vind je heel erg gezellig." Ik draai mijn gezicht ook richting hem met een lichte frons
"Niet zo verbaasd zijn Matthyas, je bent echt een hele leuke jongen!" Hij topt zijn zin af met een grote glimlach, niks erop wijzend dat hij tegen mij aan het liegen is.

Niet wetend hoe ik hier op terug moet antwoorden kijk ik terug naar mijn handen. "Je hoeft niet te antwoorden, ik ben al blij dat je me tot zo ver toelaat." Ik bijt op mijn lip, wat moet ik nu doen? Een waterval aan woorden geven met alles wat door mij heen gaat? Juist stil zijn en hem het gezeik besparen? Ik lijk wel ten einde raad.

"Deel je gedachten Matthyas. Ik zal je uiteraard niet verplichten; maar voel je niet schuldig om te praten, ik luister naar je. Of je nou 2 woorden uitspreekt of 200." Ik voel mijn ogen vochtig worden en haal zachtjes mijn neus op. Hoe ga ik nu fatsoenlijk om met alles wat er in mijn hoofd omgaat?

"Ik ben echt heel erg trots op je Matthyas, je denkt teveel na over alles wat er in dat mooie koppie van je ronddwaalt." Mijn wangen kleuren rood, enigszins verbaasd kijk ik hem terug aan. "Schattig dat je er zo van begint te blozen, dan doe ik toch iets goed." Grijnst hij, ik begin te lachen en haal de mouw van mijn jas langs mijn wangen.

"Kan ik je een knuffel geven?" Zijn vraag overdonderd mij enigszins, toch knik ik. Zijn armen slaat hij om mijn schouders en houden mij stevig vast. Voorzichtig leg ik mijn armen om zijn taille en leg mijn gezicht op zijn sleutelbeen om zo de geborgenheid te voelen.
"Dankjewel dat je mij zo toelaat Matthyas." Hij wrijft zijn hand over mijn rug en legt zijn wang op mijn hoofd. Ik maak een hummend geluidje en probeer even te genieten van het moment.

"Milo bleef toch bij je eten? Is hij al weg?" Ik schud mijn hoofd tegen zijn borstkas, "Ik vond het net even iets te druk." Zijn hand kroelt nu door mijn haar terwijl hij zachtjes lacht. "Daar is helemaal niks mis mee hoor." Een rilling loopt over mijn rug als hij mij langzaam los laat.

Zijn lichte ogen stralen in het licht wat de lantaarnpaal naast ons veroorzaakt. Ik weet niet of ik ooit in mijn leven zo'n warm gevoel heb gehad vanbinnen. Bij Milo voel ik mij ook veilig en geliefd, bij Koen voelt het anders, alsof er in mijn maag allemaal kleine beestjes aan het kriebelen zijn. Het gevoel maakt mij misselijk maar ook enthousiast, gretig bijna.

Zo kijken we elkaar een poosje aan, ik voel zijn hete adem weerkaatsen en voel enige spanning opbouwen. Ik kijk van zijn ogen kort naar zijn lippen. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en mijn handen weten zich geen houding te geven. Nog nooit heb ik ooit zoiets meegemaakt.

"Mag ik- je- uh- mag ik je zoenen?" Koen zijn stem is zacht en teder, hij klinkt bang voor mijn antwoord. Echter leef ik helemaal op in dit moment en knik al snel.

De ruimte die tussen ons in zit, verdwijnt. En zo zitten zijn lippen op die van mij. Als ik je vertel dat ik maar doe wat goed voelt, lieg ik niet.
19 en nog nooit gezoend, dat is wel hoe ik dit momenteel beleef en voor het eerst meemaak.
Wat ongemakkelijk leg ik mijn handen op mijn schoot voor hij tegen mijn lippen glimlacht, mijn handen pakt en deze liefdevol vasthoudt.

Onze lippen bewegen in een rustig tempo op elkaar en na enkele seconden verbreekt hij onze kus.
Mijn wangen gloeien bijna mijn gezicht af als ik hem niet durf aan te kijken.

"Je bent mijn eerste kus..." Mompel ik verlegen. Hij glimlacht breed en legt zijn handen op mijn warme wangen.

"Ik ben ook graag je laatste kus."