Serendipity

Lichtpuntjes

Te moe om überhaupt mijn benen over de rand mijn bed te gooien, draai ik nog eens om.

"Lieverd, kom je ontbijten?" Met een zucht open ik mijn ogen die nog erg moeten wennen aan het licht wat mijn moeder net aangezet heeft. Vandaag staat alles in het teken van structuur. Gisteren heb ik een enorm slechte dag gehad; angst, woede en vooral het gevoel van eenzaamheid. Deze uitbarsting kwam vrij onverwachts maar desalniettemin voel ik mij vandaag een stuk beter.
Het kan komen door het feit dat Milo en zijn familie vandaag komen eten.

Als ik voor de spiegel in de badkamer sta en mijn tanden heb gepoetst, voel ik mij al een stuk meer gewekt.

Eenmaal beneden neem ik plaats aan de eettafel, mijn moeder schenkt thee in mijn mok terwijl ik mijn brood beleg met hagelslag. "Gaat het een beetje beter jongen?" Vraagt mijn vader die de kaas en kaasschaaf terug op tafel legt. "Jawel, sorry dat ik gister zo tegen jullie deed pap." Hij wuift het weg met een glimlach en haalt zijn hand door mijn haar.

"Hans typte dat Milo al eerder kwam om even op het pleintje te voetballen." Zegt mijn vader nu, met een glimlach kijk ik op en voel ik de vreugde in mijn lichaam. "Is dat geen probleem voor jou?" Ik schud direct mijn hoofd en schuif mijn boterham naar binnen, klaar om Milo op te wachten.

Als de blond harige jongen in kwestie eindelijk bij mijn voordeur staat, trek ik hem achter ons dicht en lopen we met de bal onder mijn arm naar het veldje. "Matt..." Klinkt hij nerveus. Ik draai mijn gezicht naar de langere jongen en frons lichtelijk. "Wat is er?" Hij bijt op zijn lip en begint te glimlachen.
"Robbie en ik waren gisteren op date..." Ik stop met lopen en vergroot mijn ogen. "Rot op! Vertel me alles!" Als twee tienermeiden beginnen we over zijn date.

"We gingen picknicken en hebben echt uren zo gezeten, gepraat, gegeten en gelachen." Ik bekijk hoe hij nadenkt en begint te blozen. "We hebben ook gezoend Matt... ik dacht oprecht dat het een fabeltje was dat je vuurwerk en vlinders voelt maar het is oprecht zo!" Enthousiast vertelt hij mij over de gevoelens die loskwamen.

Het laat mij wel denken. Zal ik dit ook ooit ervaren? Heeft er überhaupt iemand zin om tijd en moeite in mij te steken? Ik ben hinderlijk en heb moeite met mijn emoties.
"Matt? Je bent weer aan het overdenken stop daar mee!" Ik krijg een klap tegen mijn achterhoofd en kijk beledigd naar Milo. Hij heeft enkel en alleen het beste met mij voor gelukkig.

"Er is echt wel iemand voor jou Matt, maak je daar maar niet druk om." Ik glimlach klein maar voel ook een bepaalde druk van stress ontstaan op mijn borst. "Laten we even een balletje trappen! Jij schieten en ik in het goal?" Probeert hij mij af te leiden. Ik grijns voor ik knik en op juiste afstand ga staan.

Zo zijn we flink wat uren verder. Het voelt fijn om zo begrepen maar ook in je waarde gelaten te worden.

"Je bent echt heel goed Matthyas!" Ik schrik op en kijk links van het veldje. Daar staan Koen en Robbie. De kleinere jongen ook met een bal onder zijn arm.

"Ik dacht dat je mij negeerde maar je was druk bezig met keepertje spelen." Grijnst Robbie als hij richting Milo loopt die hij een knuffel geeft.
"Uh... bedankt..." Gelijk stilgevallen voel ik mijn hart in mijn keel kloppen.

"Zullen we anders een wedstrijdje hooghouden doen?" Nu grijnst Koen. Het gevoel in mijn keel zwakt weg voor ik ook begin met grijzen. Hij heeft iets wat mij op mijn gemak laat voelen.

Na poging nummer 12 liggen we beide in een deuk door de mislukte pogingen van Koen. "Je doet je best!" Lach ik hem toe. Hij schud zijn hoofd al vloekende als hij voor een volgende poging gaat, de grijns op mijn lippen nog niet minder.

"Stop eens met grijnzen en leg mij uit hoe ik dit moet doen!" Gefrustreerd laat hij zijn handen in zijn zij rusten en kijkt moeilijk naar de aanwijzingen die ik geef.

"Ik vind persoonlijk dat we de lat erg hoog gelegd hebben. 15 keer?! Ik val liever dood neer!" Ik lach om zijn opmerking en haal mijn hand door mijn verwilderde haar. "Ik denk dat het je geluk is dat Milo en ik naar huis moeten om te gaan eten. Misschien kun je nog even oefenen voor de volgende keer." Vertel ik hem met een glimlach.

"Dus jullie verlaten ons zomaar?" Ik knik en kijk hoe hij zijn telefoon uit zijn broekzak tovert. "Ik vind het dan wel zo eerlijk dat ik je nummer mag, ik ga je updaten over mijn hooghoud kunsten in de tussentijd." Hij overhandigd mij zijn telefoon waar ik al snel mijn nummer in typ.

"Ik verwacht dat je vanavond wel aan 8 komt! Je bent al beter dan dat we begonnen!" Moedig ik hem aan, hij rolt zijn ogen maar begint te lachen. "Je gaat er van horen." Belooft hij, ik knik en kijk richting de 2 jongens aan de andere kant van het veld, ze lachen en staan dicht bij elkaar.

"Miel! We moeten gaan eten!" Hij draait zijn hoofd richting mij en steekt zijn duim op. Hij geeft Rob een knuffel en zegt Koen gedag voor ik naar allebei zwaai.

"Matt, hij was zo met je aan het flirten! Heb je nou je nummer gegeven??" Met een frons tussen mijn wenkbrauwen knik ik langzaam. "Hij was niet aan het flirten Milo, koop een bril." Hij schud wild zijn hoofd en legt zijn hand op mijn schouder.
"Jullie zouden echt schattig zijn samen!" Begint hij enthousiast te vertellen.

Zijn fantasie verhaaltje vertelt hij in rijke kleuren, al volgens mij vergetend dat ik moeite hebben met aan mensen hechten. Ik weet niet eens of ik geschikt ben om iemand leuk te vinden.
Het benauwde gevoel bekruipt terug op mijn borst als het overdenken terug begint.
Wat als hij wel met mij aan het flirten was? Is het niet beter hem nu al te vertellen dat ik mentaal echt niet spoor en hij niet te dichtbij moet komen?
Mijn voeten bewegen en ik hoor Milo honderduit praten, luisteren doe ik echter niet. Alle gedachtes vormen een soort treintje in mijn hoofd, waar ik coupé voor coupé afstruin om te kijken waar de addertjes verstopt zitten.

Ik wil helemaal niet dat hij zo onverwachts mijn leven binnen komt stappen en ik straks alles moet aanpassen. Hij gaat mij niet snappen en het gaat alles alleen maar lastiger maken.