Serendipity

'Gewoon' jezelf zijn

Zachtjes probeer ik de voordeur achter me te sluiten, te bang om teveel aandacht op mijzelf te schenken.
Er komt nog steeds een hoop gelach uit onze woonkamer wat verraad dat iedereen nog in volle glorie aanwezig is.

"Mam, ik ben naar bed." Vertel ik mijn moeder nadat we oogcontact hebben gemaakt. Ze knikt en glimlacht, "Dat is goed lieverd, slaapwel." Ik glimlach klein en ren naar boven.
Als ik mijn kamerdeur sluit begin ik terug op adem te komen van de trap.

Wat de fuck is er vanavond allemaal gebeurd??

Voorzichtig voel ik met mijn vingers over mijn lippen en staar doelloos naar de grond. Is het echt gebeurd of ben ik er niet helemaal bij?

"Matt?" Ik schrik als ik Milo zijn stem achter mijn slaapkamerdeur hoor, ik herpak mijzelf en open de deur voor hem.
"Je gaat slapen zonder mij gedag te zeggen, kut joch!" Lacht hij maar stopt al snel als hij mijn gezicht ziet.

"Hey, wat is er met jou gebeurd??" Ik slik en schud snel mijn hoofd.

Misschien is het beter als ik doe alsof er niks gebeurd is. Koen gaat mij toch beu zijn als hij erachter komt wat voor een probleem geval ik ben, ik wil en kan mij niet hechten. Het mag niet.

"Maatje? Sluit jezelf niet voor mij af, laten we even zitten." Ik schud nogmaals mijn hoofd met de tranen in mijn ogen. Hij gaat dit niet snappen. Direct veeg ik mijn mouw onder mijn ogen en loop richting mijn bed, eenmaal ontdaan van mijn kleren kruip ik onder de dekens.

"Ik wil er niet over praten Miel." Zeg ik breekbaar, er is teveel gebeurd om nu bloot alles op tafel te gooien. Ik wil dit een plekje geven en dan misschien mag hij het weten.

Koen? Die moet ik zo spoedig mogelijk gaan vergeten.

Een diepe zucht verlaat Milo zijn mond voor hij naar mij toe loopt en een kus op mijn slaap geeft. "Je weet me te vinden als je wilt praten, ik hou van je Matt." Hij glimlacht klein en verlaat hierna mijn kamer.

De moeheid mij nu echt overnemend val ik direct in slaap.

//

"Matthy je gaat nu echt uit bed moeten komen, mam wilt vertrekken naar oma!" Met een luide zucht kijk ik mijn iets jongere broertje Jesse aan. "Ja ik ben er over 3 minuten." Hij knikt en verlaat mijn kamer om naar beneden te gaan.
Vlug trek ik een broek en shirt aan voor ik mijn tanden poets.

Kijkend naar de tijd op mijn telefoon zijn de 11 chats van Koen ook zeker iets wat opvalt.

"Kom schat!" Mijn moeder haast iedereen de auto in en zo zijn wij dus al rap onderweg naar oma.

//

"Liefje toch, praat eens met mij." Mijn moeder komt naast mij zitten als ze haar hand bezorgd op mijn knie legt. Weer voel ik die rot tranen opkomen, die tranen die ik alweer de hele dag inhoud.
"Mam, ik wil echt heel graag alleen zijn..." Ik haal mijn neus op en krijg het drukkende gevoel op mijn borstkas.

"Ik kwam eigenlijk even melden dat ene Koen beneden in de hal staat, hij maakte zich nogal zorgen om je." Haar ogen staan moeilijk, enkel neemt het beangstigende gevoel zwaar toe. "Is hij hier nog?" Vraag ik tussen de snikken door. Ze knikt en wrijft haar hand over mijn wang. "Zal ik hem even naar boven sturen?"

Na kort nadenken, knik ik. Mama verlaat mijn kamer en loopt terug naar beneden. Al snel hoor ik voetstappen de trap weer oplopen. "Matt?" Door mijn deur die nog openstaat, krijg ik gelijk oogcontact met de persoon die ik het liefst wil weghouden en beschermen.

Zijn gezicht staat moeilijk en zijn ogen zijn rood. Hij mag zich helemaal niet druk maken om mij. "Koen, het spijt me..." Hij schud zijn hoofd en sluit mijn kamerdeur achter zich. "Jij hebt helemaal niks om sorry over te zeggen, ik ben over je grenzen gegaan, niet waar?" Nu is het mijn beurt om mijn hoofd te schudden.