SENSİZ YAPAMAM ❤️‍🩹

14. Bölüm

(Can...)

Her şeyi açığa vurmuştu. Ona olan hislerim gerçekten gerçekti. Ama bunu nasıl itiraf edeceğimi daha bilmezken, o bana aniden itiraf etmişti. Hâlâ o anın şokunu atlatamıyordum. Bana sürekli bir şey ima etmeye çalışıyordu. O kızın, beni sevdiğini öğrenince çıldırmıştı. Bunu, uzaktan herkes anlayabilirdi. Hiç konuşamamıştım. Metehan bana bir şeyler söyleyip duruyordu. Bu olaydan sonra Elisa bana tek kelime dahi etmedi. Keşke onun yerine ben etseydim, en azından bu kadar kalbimin hızlanmasına sebep olmazdı. Kendisi ne kadar agresif olursa olsun, ne kadar sinirli olursa olsun ben onu her haliyle kabul etmiştim. Hayatım boyunca yaşamadığım en güzel anı yaşıyordum. Artık onun için benimde bir şeyler yapmam gerekiyordu...

(Elisa...)

Hâlâ yaptığım şeyin şokundaydım. Can ne düşünüyor gerçekten utançtan duymak ve bilmek istemiyordum. Bu yaptığım şey doğru muydu bilmiyordum... Sadece sevdiğimi itiraf etmiştim. Ama o saatten sonra benimle olan göz temasını asla kesmemişti. "Elisa, kızım hiç konuşmuyorsun ya." Dedi Almira, koluma vurarak. "Ya ne vuruyorsun? Korktum!" Dediğimde, Almira ona dönerek, "Can, neden konuşmuyorsun?" Diye sordu. Çocuk nasıl konuşsun ya? "Ben yapacakken, Elisa'nın ters köşe yapmasına şaşırdım." Dedi. Sonunda bir cümle kurabilmişti. "Vay be kardeşim, helal olsun! Tebrik ediyorum." Dedi Metehan. "Hiç tebrik etme, kendimi çok kötü hissediyorum." Dedi Can.

"Kusura bakma da bir şey soracağım. Kötü hissetmenin sebebi ne Metehan? İlla her şeyi erkeklerin mi itiraf etmesi gerekiyor?"

"Elisa, bunu benim yapmam gerekiyordu!" Dedi isyan eder gibi. "Ne alakası var? Allah aşkına bu yüzden kendini suçluyorsan-" dediğimde, Almira sözümü kesti. "Ne var bunda ya, bende bilmiyordum. Her şey ani olmadı mı zaten? Elisa en son senden nefret ettiğini söylüyordu, bana. Can, seni çok seven birisi var ve asla yapmadım diye kendini suçlama!"

"Hayır, kendimi suçlamıyorum. Sadece çok şaşkınım. Bir kızdan bunu asla beklemiyordum. Hayatımda bir ilk oldu bu!" Dediğinde, Metehan söze girdi. "Kardeşim, bak mesela her şey Elisa'nın sayesinde oldu. Eğer Elisa olmasaydı, Almira'nın beni sevdiğini bile ben öğrenemeyecektim belki de... Seni cesaretinden dolayı tebrik ediyorum!" Dedi Metehan bana. "Teşekkürler dostum!"

Can'ın durgun bakışlarını gördüğümde ayağa kalktım ve ona sarıldım. "Sen bu hayatta benim sahip olduğum en mükemmel kişisin!" Dedim. Kollarını bana sardı.

"Yemin ederim ben bu görüntü karşısında daha fazla duramayacağım. İmrendim!" Dedi Metehan. "Allah Allah, ben böyle bir şey yapamam yani." Dediğinde güldüm. "Yaparsın yaparsın da... Elisa'da ki cesaret fazla." Dedi. "Tabii, orası doğru. Ne yapsın kızcağız, onu seven birisi olduğunda yerinde duramadı içindeki kini kusmak yerine ona itiraf etti. Ona karşı sinirliydi. Böyle bir şey yapınca bayağı şaşırdım." Dediğini duydum. "Hayırdır? Dedikodum mu yapılıyor?" Dediğimde güldüler.

"Valla yapılıyor. Yapılmasın mı böyle bir durumda?" Dedi Metehan.

"Amma abarttınız, alt tarafı bir itiraf!" Dediğimde, Can söze girdi. "Benim için çok büyük bir şey ama..."
"Onu biliyoruz!" Dedi Metehan, ona karşı.
Gülümsedim ve önüme döndüm. Dersimiz kimya olduğu için çantamdan defter ve kitapları çıkarıp sıramın üzerine bıraktım. "Haftaya gezi var. Hazırlık yapsan iyi olur!" Dedi Almira.

"Ne hazırlığı canım? Düğüne mi gidiyoruz? Gezi çantası hazırlayacağım bitecek." Dediğimde güldü.
"Belki düğüne de gideriz..." Dediğinde, anlamamıştım. "Düğün derken?"
"Anne ve babanın düğününden bahsediyorum." Dedi. "Evet ya, inşallah. Bende çok istiyorum."

"Bu arada, hoca gelmeden hemen bir şey söyleyeceğim ama kabul edeceksin."

"Söyle de, kabul etmesi kalsın..."