The Past, We Await

Kabanata 5

Kabanata 5

“You didn’t even tell me about it. You suddenly decided to tell a lot of people that I’m engaged without me even knowing it.”

Nakatayo ako sa harap ng couch ng opisina ni Dad habang pabalik-balik ang nagiging lakad ko. Nakaupo si Daddy sa swivel chair niya, nakatitig lamang sa akin nang walang reaksyon.

“At isa pa, I am just sixteen years old. Ang bata ko pa para ikasal!” ramdam na ramdam ko na kung gaano ako naf-frustrate sa mga nangyayari.

“Just because you’re engaged now doesn’t mean you’ll get married tomorrow.” Dad said with his cold and authorative voice.

“Kahit pa, Dad!” halos maiyak ako. “Why didn’t you tell me? At least discuss it with me right before the party, Dad! I feel betrayed!”

“Stop this over-acting, Saide. We’re just doing the right thing for you. And I am so sorry if we didn’t inform you about it. Pero nangyari na iyon, Saide. Whatever your opinion and point is, it doesn’t matter.”

My pleading eyes stayed on my father in front of me as he spoke. Gusto kong umiyak. Say I’m shallow because I want to cry just for this reason pero naninikip ang dibdib ko. Pakiramdam ko ay ganoon na lang ako gustong ipamigay ng magulang ko.

Hindi pa natatapos ang party. Pagkatapos nilang i-anunsyo ang tungkol sa engagement ko ay agad kong nilapitan si Mommy at Daddy para sana kausapin. But Mommy couldn’t leave the wave of her friends so only Dad went up with me.

Sobrang sumisikip ang dibdib ko. Nawala na ako sa ulirat dahil sa mga nalaman ko. Ni hindi na ako makausap nang maayos ng mga kaibigan at kakilala ko.

I still can’t believe it.

Oo, alam ko na malaki ang tsansang dumating ako sa punto ng buhay ko na may ihahanap sila na lalaki para sa akin. But it’s too far from what I expected. I don’t expect them to rush it. Hindi naman ito karera o ano!

“Wala ba akong kalayaang pumili ng lalaking mamahalin ko?” mahina ang boses nang itanong ko iyon kay Daddy.

Hindi siya nagsalita.

“You want me to live with them?” I asked again.

“No.” mariin siyang umiling. “You will live here. You will live where I will always see you. Hindi ka namin binibigay sa kanila, Saide.”

“Pero iyon yung nararamdaman ko, Dad. I am just sixteen years old. I want to live the way I want—”

“Then live the way you want!” medyo tumaas na ang boses niya. “You are sixteen years old, and nothing will change. You’re just engaged and you are still a Koh. This is a fixed marriage, Saide. You don’t get to choose the man you want to love. Or else learn to love Rohan.”

“I don’t even know him!”

“Get to know him! Hindi namin minamadali ito. This is traditional, Saide—”

“But being engaged in such a young age is not part of tradition, Dad.” gusto ko nang mag-dabog, gusto kong i-padyak ang mga paa ko para malaman niya kung gaano ako ka-frustrated.

Hindi siya nagsalita. Pumikit siya at huminga ng malalim habang hinihilot ang sentido niya. Ilang segundo ko siyang pinanood na ganoon bago siya muling dumilat at tingnan ako.

Para akong nanlalambot sa pagod, sa gulat, at sa sakit na nararamdaman ko. It feels like they deprived of my freedom. Pakiramdam ko ay sa ganitong edad, nilalagyan na agad nila ng milyon-milyong limitasyon ang mga kilos ko.

“Stop this, Saide. Think what you want to think. Nangyari na ang nangyari. Learn to love Rohan in 5 years. Obey me. Obey this family. Obey the tradition.” iyon lang at sinabi niya at lumabas na ng opisina niya.