ရဲရဲေတာက္ ေသြးနီပန္းမ်ား ၿခံရံထားေသာ ငရဲျပည္စၾကၤံလမ္းဟာ အျမင္နဲ႕တင္ ပူေလာင္ေသာ အေငြ႕အသက္ကို ေပးစြမ္းေနေလသည္။ မရဏပန္းမ်ားဟုတစ္နည္းေခၚတြင္ေသာ ေသြးနီပန္းတို႔ဟာ ငရဲ၏သေကၤတဆိုသည့္အတိုင္း ေနရာတိုင္းတြင္ အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းေနၾကသည္။
" စိတ္မသက္သာလိုက္တာ...စိတ္မသက္သာလိုက္တာေနာ္ "
ငရဲျပည္နယ္နမိတ္ထဲ ေျခခ်႐ုံနဲ႕ ၿငီးထြားေနတဲ့ Han Jisungရယ္ပါေလ
အျပင္ေလာကတြင္ ေန႕အခါဆိုေသာ္ျငား ငရဲတြင္ေတာ့ ေန႕ေန႕ညညအေမွာင္ထုကသာ ႀကီးစိုးထားၿပီး ေသြးနီေရာင္ပြင့္ခ်ပ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာက္သားမ်ားကသာ ပူးျပင္းေသာ အလင္းေရာင္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးထားသည္။ စိမ္းသက္ေသာ ခပ္စူးစူးအေမႊးရနံ႕ေၾကာင့္ Jisungေခါင္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ခါလိုက္မိသည္။ သူ႕လို ရနံ႕ေပါင္းစုံနဲ႕ မစိမ္းတဲ့သူေတာင္ ငရဲေသြးနီပန္းေတြရဲ႕ ရနံ႕ကအေတာ္ေလး သက္ေရာက္မႈရွိေလသည္။
" သတိထား ဒါက ငရဲျပည္ရဲ႕ ပထမဆုံးအေစာင့္အၾကပ္ပဲ စိတ္လြတ္သြားတာနဲ႕ မင္းကိုအဆုံးမရွိတဲ့ ေခ်ာက္နက္ထဲဆြဲခ်သြားလိမ့္မယ္ "
Jisungတံေတြးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ၿမိဳခ်မိသည္။ ဒါႀကီးက စာအုပ္ေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ေသြးနီပန္းရနံ႕ရဲ႕ ေျခာက္အိမ္မက္အစီအရင္ျဖစ္သည္။
" Yongbokေရာ "
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ Jisungေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ မေတာ္တဆက်ေရာက္သြားရတဲ့ Yongbokဟာ နယ္စပ္အနီးအနားမွာပဲ ရွိေနသင့္တာေလ။ ယခုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ
" Seung...Seungmin...သူမဟုတ္မွ.... "
Yongbokkieတစ္ေယာက္ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ဂ်ိဳႀကီးေတြနဲ႕ ငရဲသားေတြရဲ႕ ဖမ္းတာခံလိုက္ရတာမ်ားလား!
" ေပါက္ကရေတြေတြးမေနနဲ႕ နိမ့္က်တဲ့ ငရဲသားေတြက သဘာဝတရားရဲ႕ သားေတာ္ကို လက္လြတ္စပယ္ လုပ္လို႔ရမေနဘူး "
" ေအးေနာ္ အခုဘယ္သြားၾကမလဲ "
" မသိဘူး "
တုံးတိႀကီးေျဖလာတဲ့ Seungminေၾကာင့္ Jisungေၾကာင္အအေလး ျဖစ္သြားရသည္။
