ျပစ္ခ်က္မရွိျခင္း ဆိုသည္မွာ နတ္ဘုရားေတြထံ၌ပင္ ရွာ၍မရသည့္အခါ အရာဝတၳဳသက္မဲ့မ်ားဆိုလွ်င္ အနာအဆာမ်ား သက္သက္သာ ျဖစ္သြားေလမလား။
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ ငရဲျပည္တံတိုင္းႀကီးဟာ ဒုစရိုက္သမားအမ်ားစုေၾကာင့္ ျပစ္ခ်က္မရွိ ခိုင္ခံစြာ တည္ေဆာက္ထားသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးေလသည္။
သို႔ေသာ္ ယခုတြင္ေတာ့ ငရဲျပည္တံတိုင္း၏ ေခ်ာင္က်ေသာ တစ္ေနရာတြင္ ကုန္းကုန္းကြကြျဖင့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ပင္ ေသးငယ္လြန္းေသာ အေပါက္ေလးအား အတင္းတိုးဝင္ေနေသာ ေကာင္ေလးကို Hyunjinအေၾကာင္သား ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
" Jisung ငါ့ကိုတြန္းေပးအုံး "
တစ္ေယာက္ကလည္း နာခံလြန္းပါသည္။ ေရွ႕ကခါးကုန္းေနေသာ ျပာလႊင့္လႊင့္ကိုယ္လုံးေလးအား တင္ပါးကေန အတင္းထိုးထည့္ေတာ့သည္။
" ေန..ေနအုံး "
တစ္ဖန္ တစ္ဝက္သာဝင္ေနေသာ ကိုယ္လုံးက ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာသည္။ အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဟူးခနဲ ေလတစ္ခ်က္မႈတ္ကာ တိုးဝင္ရျခင္းေၾကာင့္ အေတာ္ေလးေမာဟိုက္ေနပုံပင္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ျဖင့္ အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ေခြၽးစို႔ေနေသာ နဖူးအား လက္ခုံျဖင့္သုတ္ကာ ခါးေထာက္လ်က္ အေမာေျဖေနပုံေၾကာင့္ Hyunjinၿပဳံးလိုက္မိသည္။
" ခဏနားလိုက္အုံး ကိုယ္တို႔ၾကည့္ၾကည့္လိုက္မယ္ "
Hyunjinဟာ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ေခြၽးျဖင့္ကပ္ေနေသာ ဆံစေလးေတြကို သပ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြနဲ႕ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ Hyunjinပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ထိုမ်က္ဝန္းေတြက သူသေဘာအက်ဆဳံး ထိုေကာင္ေလး၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
အေတာ္ေလးေမာသြားပုံရသည္။ ျငင္းဆိုျခင္းမရွိ ေဘးကေက်ာက္တုံးႀကီးေပၚ ထိုင္ခ်ကာ လက္ေလးျဖင့္ ယပ္ခပ္ေနသည္။
ထိုအခါမွ Chanကေရွ႕ထြက္လာၿပီး ထိုတံတိုင္းေအာက္ေျခက အေပါက္ေလးအား ခဏတာေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ Seungminနဲ႕Jisungမွာ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္သား တေဗ်ာေဗ်ာအသံမ်ား ၾကားလိုက္ရၿပီး မ်က္စိေရွ႕တြင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္စာ အေပါက္တစ္ခုေပၚလာေတာ့သည္။
