***
Listopad zaczął się nerwowo. Alex chodził nieco spięty od poniedziałku, bo dziś wypadał pierwszy mecz jego grupy w turnieju. Próbował tego nie okazywać, ale strasznie się denerwował, nawet mniej żartował, co trochę mnie niepokoiło. Chłopak siedział obok mnie i bawił się moimi włosami, czekając na rozpoczęcie krótkiego treningu przed nadchodzącym spotkaniem.
— Chodź — rzuciłam i pociągnęłam go na boisko.
— Ale nikogo jeszcze nie ma — zaoponował.
— No wiesz? — Udawałam oburzoną. — Ja jestem i mogę z tobą trochę pograć.
Kiedy Miles łaził przestraszony jak kurczak przed meczami też pomagałam mu się opanować i wrócić do stabilnego stanu. Uznałam, że jemu również poprawi to samopoczucie. Z tego, co zauważyłam gra wpływała na niego pokrzepiająco, a właśnie tego teraz potrzebował.
— No, dobra — odparł nieprzekonany.
No, bezczelny. Jedynie przez wzgląd na to, że świrował z nerwów, wybaczyłam mu ten brak wiary w moje sportowe umiejętności.
Alex poprowadził szybką rozgrzewkę, żebyśmy sobie nic nie naciągnęli. A już po chwili trzymałam piłkę w ręce. Nie byłam profesjonalistką, ale wypracowałam mocne podstawy tego sportu. Głównie dzięki bratu, który ciągle narzekał, że nie miał z kim dodatkowo ćwiczyć.
— To najpierw możemy poodbijać.
— Okej, ale komu spadnie piłka przegrywa — zastrzegłam.
Oczywiste, że gdy rozgrywka niosła ze sobą jakąś stawkę, stawała się o niebo ciekawsza.
— Co dostanę w nagrodę? — spytał Alex z dwuznacznych uśmiechem.
— Kopa w dupę, bo nic nie wygrasz.
— Słonko, brzmi kusząco, ale ja mam zwycięstwo we krwi.
— Ja też.
I to było na tyle z przyjacielskiej zabawy, gdyż oboje załączyliśmy morderczy tryb. Rywalizacja. To mój ulubiony aspekt życia. Środki się nie liczyły, dopóki udawało mi się rozwalać przeciwników.
Zaczęliśmy w średnim tempie, Alex chyba mimo wszystko traktował mnie ulgowo. Cóż, jego błąd. Od początku starałam się podawać mu piłkę w ten sposób, aby upadła, ale jak na złość nie chciała dotknąć podłogi.
— Jesteś nieznośna! — zawołał Alex, gdy ledwo odratował piłkę.
— Uczę się od ciebie.
Teraz nieomal chybiłam przez tego dupka.
— Niemożliwe...
— Zamknij się i graj!
Alex parsknął śmiechem i trochę mnie rozproszył przez co podbiłam piłkę blisko siebie, ale strasznie daleko od niego, chciałam skorygować pomyłkę, ale on wpadł na to samo. Wobec czego, zderzyliśmy się. Upadł na mnie, a ja na parkiet, natomiast piłka muśnięta przez Alexa nieopodal.
— Oszust.
— Hej, to ty kantowałaś! — wyrzucił rozbawiony. — Nic ci się nie stało? — spytał, odsuwając się delikatnie, by zmierzyć mnie wzrokiem.
— Oprócz tego, że próbujesz mnie zmiażdżyć, to żyję. Jeszcze.
— Jesteś nieznośna.
— Już mówiłeś.
Błysk w jego oczach zasugerował mi, że jednak wstrzymanie z tym komentarzem mogło podziałać na moją korzyść, bo Alex zaczął mnie łaskotać, zwisając ponad mną.
आप पढ़ रहे हैं
Love Games
रोमांसNie istniała róża bez cierni. Bo nawet po ich usunięciu pozostawał ślad. I takie znamiona nosiła dusza Gabrielle Bishop, która powoli usychała. Rozpadała się na kawałki, a nikt nie potrafił ich pozbierać i złożyć w kompletną całość. Bo taka czuła...
