หลังเลิกเรียน..
ที่จริงตอนแรกฉันว่าจะสะกดรอยตามฮัตโตริไปแต่ด้วยความคิดที่คิดได้ว่า เดี๋ยวก็ได้ไปบ้านเขาแล้ว ไม่รีบดีกว่า ฉันสะพายกระเป๋านักเรียนใบใหญ่เดินออกจากวิทยาลัยเพื่อจะกลับหอ
"เห้.. อเมซ" เสียงใครบางคนเรียกฉัน พอหันไปก็เห็นทาดากะที่วิ่งหอบตามหลังฉันมา
"ว่าไง" ฉันถาม
"จะกลับบ้านแล้วหรอ" ทาดากะถามทั้งที่ยังคงหอบด้วยความเหนื่อย
"อื้มม ก็ไม่รู้จะไปไหนอะ"ฉันตอบ
"ไปหาอะไรอร่อยๆกินมะ เดี๋ยวฉันเป็นเจ้ามือให้เอง" ทาดากะพูดทำหน้าตาทะเล้นๆชวนฉัน
แต่คงเป็นเพราะหน้าตาฉันที่คงแสดงให้เห็นถุงความประหลาดใจ แปลกใจ และสงสัยไปพร้อมๆกัน เขาเลยพูดขึ้นอีก "อะๆๆ อย่ามองแบบนั้นสิ ฉันแค่เห็นว่าเธอไม่รู้จักที่นี่ฉันเลยจะพาไป เที่ยวด้วย เปิดหูเปิดตาบ้าง จะได้รู้ว่ามาถึงญี่ปุ่นแล้ว"
"อ่ออ โอเคๆ ไปซิ"
"งั้นไปกันเลยปะ"
"เห้ยยยย ไม่ต้องควงงง" แล้วทาดากะก็ควงแขนฉันลากไปตามแรงของเขา
เราสองคนมากันจนถึงย่านท่องเที่ยวใกล้ๆ มีคนเยอะแยะมากมายจอแจลายตา ทาดากะพาฉันเดินไปแวะร้านนู้นร้านนี้ที่เป็นร้านอาหารเล็กๆริมทางคล้ายตลาดแผงลอยบ้านเรา เราสนุกกินกันมากจนมาถึงร้านที่คิดว่าทาดากะจะพาฉันมากิน
"ร้านนี้หรอ" ฉันชี้ถามร้านที่อยู่ข้างหน้า
"ใช่แล้ว ปะ! เข้าไปกัน อูด้งร้านนี้อร่อยสุดๆ" ทาดากะพูดแล้วจูงมือฉันเข้าไปในร้านก่อนจะพาไปนั่งโต๊ะ มุมส่วนตัวของร้าน
"อูด้งน้ำข้นสองชามครับ" ทาดากะสั่งทันทีโดยที่ไม่ได้ถามอะไรฉันก่อนเลย
"นี่ ไม่คิดจะถามฉันเลยรึไงว่าฉันจะกินไร" ฉันหันไปเหวี่ยงเขาเล็กๆ
"ไม่อะ" เอ้า.. ไอ้นี่ "ฉันพาเธอมากินเพราะฉันรู้ว่าอะไรอร่อยไง" ทาดากะพูดหน้าตาเฉยโดยไม่ได้สนใจว่าฉันจะเหวี่ยงหรืออะไรเลย แล้วเขาก็พูดต่อ
YOU ARE READING
Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง
Romance"ฉันชื่อ อเมซ(Amaz)ที่เป็นได้ทั้งความมหัศจรรย์ และเป็นเขาวงกต(Maze)ทำให้นายหลงไหลจนหาทางออกไม่ได้เช่นกัน" "พร่ำอะไรของเธอ" อร๊ายยยยย ไอ้แข็งก้อนยักษ์ ไม่เคยมีใครกล้าตัดสะพานที่ฉันทอดให้ แต่นายทำให้ฉันรู้สึกทั้งอับอายและเสียหน้า มาคอยดูละกันว่านายจะท...
