Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง

Chapter9 เกินหน้าที่

ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ฉันเปียกจนหนาวสั่นอยู่ข้างถนน หลังจากการนั่งรถกลับมาที่หน้าวิทยาลัยเช่นเดิม แล้วนั่งรอที่ป้ายรถเมล์ ได้แต่หวังว่าคนที่ฉันกำลังจะไปหาจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

เขาจะสังเกตถึงความผิดปกติบ้างมั้ยนะ ฉันได้แต่คิดในใจ หวังให้เป็นอย่างที่คิด

คนที่ขับรถวนไปวนมาอย่างกังวลใจ ขับหาอีกคนอย่างไร้จุดหมายและไม่มีอะไรบอกได้ว่าจะอยู่ที่ไหน จนฉุกคิดขึ้นได้ในใจว่าอีกฝ่ายก็มีความฉลาดอยู่ไม่น้อย และหวังให้เป็นอย่างที่คิด

ฉันมองดูนาฬิกาว่าเวลานี้ก็จะเที่ยงละนะ ฝนบ้าก็ไม่หยุดตกซักที เอาไงดี

ฉันนั่งกอดเขามองลงพื้นที่มีฝนตกลงมาเฉอะแฉะ แล้วก็เห็นเท้าใครบางคนก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง แต่ยังไม่ทันจะเห็นหน้าว่าเป็นใครเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่ก็พาดลงมาบนหัวก่อนจะตามมาด้วยเสียงดุแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ฉันก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ

"เธอบ้ารึไง ทำไมมานั่งรอตากฝนแบบนี้" ฮัตโตริพูดเสียงดุ

"ไม่ได้ตากซักหน่อย มีหลังคาอยู่ไม่เห็นหรอ" ฉันจับเสื้อพาดไหล่คลุมตามปฏิกิริยาของร่างกายที่บอกว่าหนาวจนสั่น

"ยังจะเถียงอีก มาขึ้นรถก่อนเร็ว ฉันจะเปียกไปด้วย" คำพูดของเขาดูเหมือนจะห่วงตัวเองแต่การกระทำของเขาที่เอาตัวบังฝนให้ฉันขึ้นรถก่อนวิ่งตากฝนไปขึ้นอีกฝั่ง มันไม่ได้เข้ากับคำพูดของเขาเลย

"ไหนบอกไปถูกไง ไปไม่ถูกแล้วทำไมไม่โทรหา" พอขับรถมาได้ซักพักฮัตโตริก็บ่นต่อ

"ก็คิดว่าไปถูกไง แล้วก็ไม่รู้จะโทรหายังไม่ เบอร์ก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่มี" ฉันพูดเสียงงุงงิงเป็นเด็ก

"แล้วทำไมไม่กลับหอไป"

"ก็กลัวจะรอไง ก็เลยไม่รู้จะทำยังไง" ฉันพูดออกไปตามใจคิดโดยไม่ได้มองหน้าเขา แล้วก็ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยจากปากของเขาอีก มีเพียงแววตาประกายแปลกๆที่มองมาเท่านั้น