Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง

Chapter11 ลักพาตัว

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนเกือบ11โมง ฉันจึงตื่นขึ้นอีกครั้ง

จะเที่ยงแล้วหรอเนี่ย ยังไม่ได้กินอะไรเลยแหะ ไปหาอะไรกินซักหน่อยดีกว่า คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ

ท้องถนนที่ว่างเปล่าทำให้รู้สึกหวิวใจแปลกๆ หอพักของฉันอยู่ในส่วนที่เป็นหมู่บ้านส่วนตัวสุดๆ ไม่ค่อยมีเด็กวิ่งจอแจ ไม่ค่อยมีคนสัญจรไปมาเพราะไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวหรือแหล่งชุมชนใหญ่ๆ

ทั้งที่เดินอยู่คนเดียว แต่กลับมีความรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวนี่คืออะไร กลางวันแสกแบบนี้คงไม่มีใครมาทำร้ายฉันอีกหรอกใช่มั้ย

อเมซเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อแขนยาวตัวโคร่งกำโทรศัพท์มือถือแน่นเตรียมพร้อมที่จะโทรออกทุกเมื่อ และก็มีสิ่งที่ทำให้เธอกดเบอร์โทรด่วนเลข1ทันทีที่มีคนมายืนขวางหน้าเธอ

"นายเป็นใคร" ฉันถามผู้ชายชุดดำปิดผ้าปิดปากตรงหน้าอย่างหวั่นๆ

Hatori part
..ยัยตัวเล็ก..
ชื่อขึ้นหน้าจอเด่นหราบอกให้รู้ถึงบุคคลที่โทรมา

"ฮัลโหล"

(.....)

"ฮัลโหล" โทรมาทำไมไม่พูดล่ะ

(... นายเป็นใคร)

"แล้วเธอโทรหาใคร" ถามแบบนี้หมายความว่าไง อะไรของเขาเนี่ย

( กรี๊ดดดดด...)

"เฮ้ย.. อเมซ!!" เสียงร้องทางปลายสายทำให้ผมตกใจและพึ่งรู้ว่าเธอไม่ได้พูดกับผม เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย

ฮัตโตริวิ่งออกจากห้องอย่างรีบร้อนโดยไม่ได้สนใจคนอื่นในห้องแต่อย่างใด แต่กลับมีอีกคนที่สนใจเขาแล้วลุกลี้ลุกลนผิดปกติ

"ทาดากะ สนใจพี่" พี่ยูริดุทาดากะเบาๆ

รถของผมแล่นด้วยความเร็วสูงอย่างกับผมจะไปแข่งFast&Furiousอย่างงั้นแหละ ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงกระวนกระวายมากขนาดนี้ เธอไม่ใช่ใครที่ผมจะต้องเป็นห่วงขนาดนี้ คงเป็นเพราะเธอเป็นน้องคู่เรียนล่ะมั้ง