Melody of Souls: From Melancholy to Joy, or a Journey through Human Emotions

Część 13: Tęczowy Samosiel

Na firmamencie, gdzie błękit się mieni,
Tęcza maluje łuk swój promienisty.
Siedem barw wstęgą łączy dwa kamienie,
Niczym klejnotów sznur rozłożysty.

Fioletowy woal mgły spowija niebo,
Granatowy aksamit chmur się rozpina.
Szmaragdowe światło w liściach się grzeje,
Złoty blask słońca na wodzie miga.

Błękitny szafir wtopił się w obłoki,
Purpurowy dywan ścieli się po łące.
Tęczowy samosiel pręży się, niczym łuk strzelca,
Gotowy do lotu, w nieznane dłonie.

Ulotne zjawisko, jak sen przelotny,
Znika tęcza, gdy deszcz ustaje.
Pozostaje w pamięci obraz barwny,
Cud natury, co znikąd się nie zdaje.

On the firmament, where azure shimmers,
The rainbow paints its radiant arc.
Seven colors unite two stones with a ribbon,
Like a string of scattered jewels.

A purple veil of mist shrouds the sky,
Navy blue velvet of clouds spreads out.
Emerald light warms in the leaves,
Golden sunlight flickers on the water.

Azure sapphire merges into the clouds,
A crimson carpet spreads across the meadow.
The rainbow arch flexes like an archer's bow,
Ready for flight, into unknown hands.

A fleeting phenomenon, like a passing dream,
The rainbow disappears when the rain stops.
A colorful image remains in memory,
A wonder of nature that seems to come from nowhere.

© Tvpoezja, Marzec 2024