Parang (Meadow)

Page III

Vote and Subscribe!

-Author

________________________________

KEVIN'S POV

Its been a month nung nakipag break ako. It's been quite a while now.

Pa-konti konti na re-regain ko na ang consciousness ko. Lately kase..

-Flashbackkk-

"Bakit ba antagal mo? Kanina pa tayong walang kanin oh? Bigas lang pinapabili ko sayo eh." pagtataas ng boses ni papa sakin.

Wala akong respond.

"Kevin ano ba?? Bakit ba parang tulalang tulala ka? Ano ba iniisip mo?" alalang tanong ni Mama.

-End of Flashbackkk-

Ganon ang normal na sitwasyon ko dati nung kami pa. Lagi akong tulala, balisa, na parang laging may iniisip.

Laging malungkot. Iniisip kung san ba ako nagkulang when I am giving most of me. Time, energy, money.

Siguro natauhan nalang ako dahil sa sumobra na ang lahat ng ginagawa nya sakin. Hindi ko na kinakaya.

Pero tama lang yon. Dapat lang yo—

"Hoy Kevs. Anong oras na?" bungad ni Mama na nagulat ako.

"Maaga pa. Matulog kapa."

"Papasok ka ba?" tanong ulit.

"Oo, papasok ako. Marami daw kaming gagawin ngayon. Sabi."

"Oh sige sige. Meron namang lulutuin dyan, mag luto ka nalang ng almusal mo. Tutulog pa ko." huling tugon nito at nahiga na ulit.

Maya maya pa'y nagasikaso nadin ako ng sarili ko, mabilis lang naman ako mag ayos.

Sumasakay ako ng jeep papasok ng school. Hindi ako pinapayagan ng magulang kong mag-bike papasok. Inaalala nilang baka butasin o di kaya naman maaksidente ako dahil dadaan pakong Governor's Drive. Malalaki at mahahaba ang sasakyan don, kaya siguro.

Pagka dating ko sa school, paakyat na ako ng building ng makasabay ko si Gabriel.

Diko masasabing kaibigan ko pa sya that time, pero sya lang ang nakakausap ko that time na matino.

"Kakarating mo lang din Kev?" tanong nito.

"Oo. Nag jeep ako eh. Kung naka bike, baka kanina pa ko." sagot ko naman.

"Oo mabilis din. Kaso baka di karin papasukin ng maaga, di sila nagpapapasok eh agad agad."

"Ah kaya pala minsan napapansin ko sa may gate parang kumpol-kumpol pa sila?" tanong ko.

"Oo. Ganon." tugon naman ni Gab.

Maya maya pa ay nasa room na kami.

Room na punong puno ng mga taong mahirap atimin ang ugali. Gaya nga ng sabi ko, si Gab lang ang nakakausap ko ng matino sa buong klase.

"Pres." tawag sakin ng isa kong kaklase sakin.

"Oh Jhuls. Bakit?"