(Unicode)
🍁ခင်များ (or) ပုစိ🍁
လူကောင်သေးသလောက် လက်သံတအားပြောင်တာ...
နေ့တိုင်းအရိုက်ခံနေရတဲ့ ဂျောင်ကုတယောက် ပေမြဲသာ။
သူတို့အတန်းကို ရင်တမ,မ စာသင်ရင် 2လ ပြည့်ခဲ့ပြီ။ ဒီကြားထဲ ပြသာနာပေါင်းသောင်းခြောင်ထောင်။
ဘယ်သူလဲ မမေးနဲ့ ဂျွန်ဂျောင်ကု....
သူ့တို့လုပ်သမျှ သည်းခံပြီး စာသင်လာတဲ့ 2 လအတွင်း ခလေးများစွာကို ထိန်းချုပ်လာနိုင်တယ်။ မထိန်းနိုင်သူကတော့ ငိတဲ့အတိုင်းပေါ့။ တချို့ကလဲ တုတ်ကိုင်မှ အရာရောက်တာ။
"ငါစာသင်မယ် လိုက်ကြည့်..."
"...."
"ပြန်မဖြေကြဘူးလား ငါ့အကြောင်းသိတယ်နော်..."
"ဟုတ်"
ဒီ'ဟုတ်'တွင် ဟိုသုံးကောင်မပါ။
ဂျီမင် မျက်စောင်းတချက်ထိုးပြပြီး စာဆက်သင်တယ်။
White board မာ စာရေးပြိး ရှင်းပြနေတုန်း အနောက်မှ စကားပြောသံအချို့....
"ငါ့အတန်းချိန် စကားပြောတာ မကြိုက်ဘူး...
ထပ်ကြားလို့ကတော့ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့"
အနောက်ကို လှည့်မကြည့်ဘဲ သတိစကားပေးလိုက်သည်။ ဘယ်သူဘယ်ဝါ ပြောစရာ မလိုအောင်..သိနေလို့လှည့်မကြည့်တာ။
"ဂျောင်ကု...
အ့ဆရာ မင်းအိမ်မာနေတာမို့လား...
သေးသေးလေးနဲ့ စွာတာတအားဘဲ.."
"ဟုပါ့ ..တနေ့တနေ့ အအော်ခံလိုက်ရ အရိုက်ခံလိုက်ရနဲ့... နားတေကွဲပြိး ဖင်တေလဲ ပြတ်ကျတော့မယ်.."
"ကျစ် .."
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဂျောင်ကု"
"သိရသားနဲ့ မင်းအဖေကြောင်းကို.."
"ဝှီ..."
"အာ့.."
ဂျောင်ကုပြောရင်းဆိုရင်းမှ အပြောနောက်ကျသွားသည်ဆိုရမလား..
အနောက်က စကားပြောနေတဲ့သုံးကောင် ...တခါသတိပေးပြီးပြီ...ခုတော့။ White boardမာ စာရေးနေရင်...စကားပြောနေတဲ့ သုံးကောင်ကို စိတ်မရှည်စွာ ရေးနေတဲ့ markaနဲ့ လှမ်းပစ်လိုက်သည်။ ရှောင်ချိန်မရတဲ့ ဂျောင်ကု ..နဖူးတည့်တည့်။ အတန်းထဲမှ လူတေလဲ အကြောင်သား။
