Whatever Happens (ukończone)

XXXIII „Nie kochaniuj mi tutaj"

Weszłam do ciemnego, obskurnego budynku komisariatu policji. Ściany były żółte, poobdzierane, smutne. Podłoga skrzypiała przy każdym kroku a ludzie byli niewyraźni. W kącie dostrzegłam kwiatek, brzydki kwitek, nic nie wnosił do pomieszczenia. Energia była tak ciężka, że o uśmiechu nie było mowy, ale tak już jest z takimi miejscami. Wraz z Janet zaczęłyśmy szukać komisarza, z którym rozmawiałyśmy prawie godzinę temu.

- Dobry wieczór, Janet Jackson, siostra Michaela Jacksona.

Ja w tej sytuacji nie miała tak naprawdę dużo do powiedzenia. Nie byliśmy małżeństwem a co za tym szło, nie byłam uznawana za jego rodzinę.

- Dobry wieczór, a Pani to kto?- Zwrócił się do mnie.

- Jestem przyszłą żoną.

- Dobrze, proszę za mną.- Poprowadził nas w nieznanym kierunku, a widok, który zastałyśmy wrył się w nasze pamięci do końca życia.

***

10 godzin wcześniej.

***

Nadszedł dzień wieczoru panieńskiego i w przypadku Mika kawalerskiego. Ślub miał się odbyć za cztery dni a co za tym szło, na kolejny dzień przyjeżdżała cała moja rodzina. Nie chciałam jakoś bardzo szaleć, bo wiedziałam, że muszę jutro żyć i to naprawdę nie były żarty, bo trzeba się jakoś pokazać. Około dwudziestej przyszedł do naszego domu Hudson i obłaskawił mnie tylko słowami, że będą grzeczni i tyle po nich było. Jakiś czas później przyszła Janet, która również wytargała mnie z domu tak szybko jak to tylko możliwe. Gdy tylko weszłam do ogromnej, czarnej limuzyny do moich uszu dostała się pisk wszystkich dziewczyn, które już na nas czekamy.

- No Liz, może nie jest to twój ostatni wieczór niewiasty.- Wszyscy się zaśmiali.- Ale ostatni wieczór panieństwa, powiedziała w cudzysłowie, bo do ślubu było jeszcze parę dni.

Na słowa mojej przyjaciółki spłonęłam rumieńcem i mimowolnie się zaśmiałam.

- A teraz tak droga Panno.- Powiedziała Janet.

Poczułam szarpnięcie za oba ramiona a po chwili widziałam już tylko ciemność. Na moich oczach była przewiązana czarna, satynowa chustka.

- Czy to konieczne?- Wymamrotałam.

- Tak i nie marudź, bo czeka Cię wieczór życia.

Na miejsce dotarliśmy po około godzinie. Nie zapominajmy, że Neverland leżał w Lol Olivos, a to kawałek od miasta aniołów. Cała droga była przepełniona śmiechem i różnymi, zabawnymi historiami. Dziewczyny miały niezły ubaw, bo ja nic nie widziałam i mówiąc to mam na myśli, że ani nie widziałam i ani nie wiedziałam, a im sprawiało to ogromną satysfakcję.

- Jesteśmy drogie Panie.- Usłyszałam głos Billa, który był dzisiaj naszym szoferem.

- Bill o, to ty! Może ty mi powiesz gdzie jesteśmy?- Powiedziałam z nadzieją w głosie.

Poczułam pacnięcie w głowę na co się skuliłam.

- Przykro mi, ogranicz mnie umowa.- Powiedział rozbawionym tonem.

Westchnęłam i zaakceptowałam to, że pozostanę tak jeszcze jakiś czas w niewiedzy. Jedna z dziewczyn pociągnęłam mnie za dłoń w nieznanym mi kierunku, a druga złapała mnie od tyłu za oba ramiona.

- Możesz nam zaufać, poprowadzimy Cię.- Powiedziała LaToya.

- Yhym.- Jęknęłam cicho bez przekonania.

Po chwili wchodziliśmy po schodach, najprawdopodobniej do jakiegoś budynku, tak przynajmniej pomyślałam. Wieczór tamtego dnia był bardzo przyjemny, ciepły. Wiatr muskał moje policzki a powietrze było wypełnione solą. Pewnie byliśmy gdzieś obok Venice Beach.
Wielkim zaskoczeniem było dla mnie gdy poczułam uginający się pod moim ciężarem piasek, pod podeszwami moich butów.