Unang Bahagi

343 14 2
                                    

There are just some circumstances that are beyond our reach. Things happened for a definite reason... or maybe it is just another exaggerated philosophical line again.

Lumuhod ako sa puntod ni Papa. Hindi maiwasang maramdaman ang halo-halong emosyon. Why Papa? Bakit ngayon pa? You're so selfish!

I sobbed so hard, sa murang edad na labing-dalawa ay namulat ako sa reyalidad ng buhay. A princess life isn't real, it is just an illusion.

Me and my sister Nesrin were once treated like a porcelain, our mom was living her luxurious queen life pero lahat iyon naguho nang magpakamatay si Papa at iniwan ang kalahati ng mga ari-arihan namin sa kaniyang kabit na tsaka lang namin nalaman nang matagpuan si Papa sa hospital, dead on arrival.

I can still remember how my mom stoop low and initiated a cat fight in front of the hospital's morgue.

Iyong kapatid ko iyak ng iyak, ang kompanya namin kasalukuyang nahaharap sa matinding krisis. I don't know much but base sa problemadong mukha ni Mama nitong mga nakaraang araw ay hula kong malaki talaga ang problema.

I was about to punch my father's grave to carve the anger that I am feeling nang may tumikhim sa aking likuran.

I glared at Kielo. "Leave me alone!"

He only stared at me blankly. "Your mom and sister are riding with us, ikaw kung gusto mong maglakad pauwi."

Inirapan ko siya at hinablot ang payong mula sa kaniyang kamay. Magi-indian seat na sana ako nang itayo ako ni Kielo at sapilitang hinatak.

"Ano ba, Kielo?!" I hissed at umiiyak parin.

He heaved a sigh and wiped my tears pero tinampal ko ang kaniyang mga kamay. "Tss, he is not worth your tears. He left you with his debts."

Humikbi ako, I know....I know, but I can't help it! Hindi lang naman kasi iyon! Nawalan din ako ng ama!

"Hindi mo ako maintindihan dahil buhay pa ang Papa mo." Sinamaan ko siya ng tingin.

He stood silent for awhile before staring at me seriously. "I would never shed a single tear if my father died being an asshole."

With that, he walked out.

I don't really like Kielo Javier Montejano. He is like a walking whirlpool in the vast ocean, people think that is it an extraordinary phenomenon, they get lured with its enticing form and failed to recognize the danger of being dragged into it.

He is so irritating and boastful, we grew up together because our parents are friends and our houses is one block away. I am fine with his older brothers, Kieran and Kierson, his little sister Juana is my sister's best friend....siya lang talaga ang pinakaiinisan ko.

Just like now...he sat beside me on our dining table, it is the lunch after the burial. Tahimik ang lahat, si Tito Juan at Tita Kiera lang ang tahimik na nag-uusap kasama si Mama.

"Tumabi ka sa mga kapatid mo." I glared at him. He just shrugged and crouched his head dahil sa prayer. Nang matapos ay inunahan na ako nito at nilagyan ng pagkain ang aking pinggan.

"You like chicken adobo, right?"

I was about to reach for the serving spoon nang maunahan ako nito. Napapikit ako ng mariin.

"Huwag mong lagyan ng pineapple." I uttered in defeat.

Nesrin pulled Kielo's shirt. "Kuya, I want the pineapple."

He smiled at my sister at pinagsilbihan din ito. I sighed, my mom is so fond of him, well, lahat silang magkakapatid naman pero si Kielo kasi ay tinuturing ni Mama na lalakeng anak na hindi niya nakamit. That's so corny, I don't want a brother like him. Kierson and Kieran are way better, mga tahimik.

Lillium MistakeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon