İçimdeki Yangın

15. Bölüm ♤ Kalbim Ağrıyor

Hoşgeldiniz iyi okumalarr.

Abimin gür sesi yalnızca bana değil ona da ulaşmış olmalıydı ki tekrar bana doğru döndü. Bense donakalmıştım.

Abime nasıl bir açıklama yapacağımı düşünürken abimin hızla bize yaklaştığını farkettim. Öfkeden köpürüyordu ama öfkesi neyeydi anlayamıyordum.

"Lan ben sana kardeşimden uzak dur demedim mi?" Kilit soru buydu. Abim ve Aras'ın birbirini tanıdığını zaten düşünmüştüm ama bu uyarıyı verecek kadar nerede karşılaşmışlardı bu da muammaydı.

Abim bize yaklaştığında Aras'a vurmak amacıyla elini kaldırdığı an Aras'ın önüne geçtim. "Abi durur musun bi" diyerek tam gözlerinin içine baktım. Ama o beni görmüyor daha çok Aras'ın yüzüne bakıyordu.

"Çekil Ahsen" bunu diyen Aras'tı. "Hayır, tam şuan burada ne oluyor açıklayın bana, konuştum derken abi?" Abim elleriyle beni sıkıca kavrayıp arkasına aldı. "Heyy" desem de onun kollarından ayrılamadım.

"Sana uzak dur dedim Aras" abim öfkesini Aras'a yönetirken beni de arkasında tutmaya devam ediyordu. "Duramadım abi" Aras abimin öfkesinin aksine oldukça sakin ve sanki olacakları kabullenmiş gibi duruyordu.

Abim bu cevaptan sonra Aras'ın yüzüne sert bir yumruğu geçirince çığlık attım.
"Abi sen ne yaptın" diyerek abimi ittirmeye çalıştım ama gücüm yetmiyordu.

Aras yumruğun etkisiyle geriye sendeledi. Abimin bir sonraki yumruğu karnına indiğinde tekrar çığlık attım ama o tepki bile vermiyordu. İki büklüm dururken abim bağırmaya başladı. "Sana uzak dur dedim nesini anlamadın lan".

"Abi dur lütfen dur onun bir suçu yok" diyerek onu çekiştirmeye başladım.
"Ahsen çabuk eve geç" diye beni eve doğru yönlendirdiğinde tekrar Aras'a yöneldi. Onun elinden kurtulmuş olarak koşarak Aras'ın yanına çöktüm.

"İyi misin" diyerek yüzünü ellerimin arasına aldım. Abim yüksek sesiyle bağırdığı için annem de dışarıya çıkmış ağlıyordu. Daha fazla bu ortama izin vermeden abime doğru bakarak "Annemle ilgilen abi" dedim. İlk başta anlamazca bakarken daha sonra annemin arkasında olduğunu farketti.

Bir hışımla arkasını dönerken bizi unutmuş gibi annemle ilgileniyordu. Bense yerde yatan Aras'ı kaldırmış arabasına doğru sürüklüyordum.

"Bekle beni burada pansuman için malzemeleri alıp geliyorum sonra konuşacağız" dedim tam geriye dönerken bileklerimden tutarak beni kendine çevirdi.

"Ahsen..Özür dilerim" diyerek bileklerimi tuttuğu yerden okşamaya başladı.

"Senin suçun değildi asıl ben özür dilerim bekle beni" diyerek arkamı döndüm. Abim muhtemelen annemi odasına götürmüş onunla konuşuyor olmalıydı ki etrafta kimse yoktu. Hızlıca ezca dolabına gidip birkaç parça pamukla tentördiyot alıp dışarı geri çıktım.

Aras sessizce onu bıraktığım gibi bekliyordu hatta oldukça düşünceli duruyordu. "Şimdi bana ne konuştuğunuzu anlat Aras bey" diyerek pamuğa tentürdiyot döktüm ve yüzündeki açık yaralara hafifçe sürdüm.

"Boşversene Ahsen abin haklıydı" ellerim yüzünde donakaldı. "N-ne" diyebildim güçlükle. "Seni bulaştırdığım şeylere bak annemin katili kardeşimi kaçırmış ben seni bu işe çekemem yanımda tehlikedesin.." dedi klasik sözlerle ve gözlerini gözlerime çıkartırken aslında ne söyleyeceğini çoktan anlamıştım.

"Biz görüşmesek daha iyi olacak.." dediği an ellerim yüzünden belimin iki yanına düştü. "N-ne" diyebildim, yine gözlerim doluyordu. Nasıl böyle bir şey söylerdi ki? Ben ona biz olalım demiştim, kardeşini bulalım tek ailesine sahip çıkabilsin diye ugraşırken o beni abimin tek lafında bu sözleri söyleyecek kadar kırıyor ve beni kendinden uzaklaştırıyordu.