Zaman İzimizi İkimizi Siler | Arda Güler

Aile Yemeği | 31'

"Ya ver, götürürüm ben."

"Dökme sakın!"

"Anne! Kaç yaşındayım ben?"

"Gören de, büyüyünce kimse bir şey dökümüyor sanar."

"Dönmüyor tabii."

"Aynen, ayneenn."

Güldüm ve elimde ki tabağı salona götürüp masaya koydum.

Tam o sırada anahtarla kapı açıldı. Baktığımda babamın geldiğini gördüm.

Yanına gidip ona sarıldım, öptüm.

"Hoş geldiinn."

"Hoş buldum, güzel kızım. Hangi rüzgar attı seni buraya?"

"Aşk olsun baba. Evime gelmek için bir rüzgar mı atması gerekiyor?"

"Yani, kendi evin olduktan sonra biraz öyle olması gerekiyor."

Güldüm.

"Neyse ben üzerimi değiştireyim."

"Tamamdır babacım."

Birlikte sofrayı kurmuştuk. Babam da gelmişti. Bir tek Mete kalmıştı.

Nerde olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.

"Kızım Mete'ye seslen."

"Nerde ki?"

"Odasında."

"Yok anne. Ben seslenmem."

"Şaka mı yapıyorsun?"

"Hayır, konuşmuyoruz."

"Hala mı?"

"Anne özür dileyip adam gibi kabullenene kadar konuşmayı düşünmüyorum."

"Kızım yapma ya. Kaç yaşındasınız siz?"

"Ben yaşıma uygun davranıyorum zaten. Davranmayan o."

Annem derin bir iç çektikten sonra Mete'ye seslendi.

Mete geldi ve sofraya oturduk.

Yemek yemeye başladık. Aynı zamanda da sohbet edip konuşuyorduk. Tabi benle Mete birbirimizin suratına dahi bakmıyorduk.

"En son ne zaman konuştun ki?"

"Dün."

Babamın söylediği üzerine hepimiz kahkaha attık.

"Ben arayayım!"

Babam kahkaha attı. Öyle böyle konuşmaya devam ettik.

Annem Arda'yla barıştığımızı biliyordu. Hatta son olanları da.

Son olanlar demişken, en son olanlardan sonra Arda'yla henüz sevgili olmamıştık. O yollardaydık işte.

Annem babama biraz çıtlatmıştı. Hatta biraz değil baya. Baya baya babam da biliyordu artık barıştığımızı. Barışma dediğim, o biçim barışma.

Babam zaten Arda'yı zamanında çok seviyordu. Kendi oğlu gibi gördüğünü söylüyor, her fırsatta görüşmek istiyordu.

Olanlardan sonra çok sinirlenmişti. Sürekli bağırıp çağırıyordu. Onu öldüreceğim falan diyordu hatta.

Buraya geldiğimizde, ona değil, sadece bana odaklanmıştı. Yani Arda ne halt yiyor değil de, Azra iyi mi gibi.

Bir kere, babamla baş başa sohbet ediyordum.

Arda konusu nasıl diye sordu. Normal arkadaş gibiyiz, konuşuyoruz demiştim. İyi o zaman, senden yana sıkıntı yoksa, benden yana da yok demişti.