Zaman İzimizi İkimizi Siler | Arda Güler

Bitti | 41'

Yine Arda'nın kollarında uyuduğum bir sabaha uyanmıştım. Keşke hiçbir şey olmuş olmasaydı da, sadece sürekli Arda'nın kollarında uyanıyor olsaydım.

Sırf biraz daha vakit geçirebilmek için, sesimi çıkartmadım ve Arda'nın kollarında olmaya devam ettim.

Bir süre sonra Arda kıpırdandı.

"Azra, uyandın mı sevgilim?"

Kafa salladım hafifçe.

"Hiç uyanmak istemedim."

Arda derin bir nefes aldı.

"Bugün çözülecek her şey. Sabret birtanem."

Kafa salladım ve konuştum.

"Kalkacak mısın?"

"Sevgilim biraz daha böyle durmayı istiyorsa, tabii ki hayır."

Gülümsedim.

"Arda, çok yoruldum."

Arda saçlarımla oynamaya başladı.

"Biliyorum sevgilim, biliyorum. Ama hepsi geçecek. Sadece biraz zaman."

Kafa salladım tekrar.

Bir süre daha öyle yattıktan sonra yatakta doğruldum.

"Toplantı kaçta demiştin?"

"2'de."

Saate baktım. 11'e geliyordu.

"Kahvaltı edelim hadi."

Omuz silktim.

"Canım istemiyor."

Arda'da yatakta doğruldu.

"Azra, hadi ama!"

Omuz silktim yine.

"Off, Azra!"

Arda yanıma gelip beni kendisine çevirdi.

"Neden böyle yapıyorsun?"

"Canım hiçbir şey istemiyor çünkü."

"Senin canın ne zaman bir şey istedi ki?"

Omuz silktim.

"Bilmiyorum."

Kafamı çevirip Arda'ya bakmamla, dudaklarımızın birleşmesi bir olmuştu.

İlk bir afallasamda, sonradan karşılık vermiştim.

Arda dudaklarımızı ayırmadan, biraz daha yaklaştı bana. Elini belime koydu.

Ben de ellerimi onun ensesinde birleştirdim.

Tek hamleyle beni kucağına çektiğinde hiçbir şeyi umursamayacak kadar mükemmel bir andaydım.

O kadar güzeldi ki, gerçekten hiçbir şey umrumda değildi.

Sadece tutkulu bir şekilde öpüşüyorduk. Üç gündür birbirimizi öpememizin acısıydı bu.

Birden kapı açıldığında hızla kafamı çevirdim.

"Yuh!"

Arda'nın bağırmasıyla Clara hemen gözlerini kapattı.

"Çok, çok pardon!"

Clara hızla kapıyı kapattığında, kafamı Arda'nın omzuna koyup gülmeye başladım.

"İnsan bir kapı çalar ya!"

Arda'da, gülerek sitem ettiğinde başımı omzunda çekip eğdim ve elimle yüzümü kapatıp gülmeye devam ettim.