Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık.
Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...
EKMEKLERİMİ GÖRMEZDEN GELMEYEREK OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI İHMAL ETMEYİN🥀
Umarım severek ve keyifle okursunuz lütfen çekinmeden düşüncelerinizi yazın bol bol yorum bekliyorum :)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
44. BÖLÜM
"Tutuklu Kalmak"
Hayatıma bir urgan geçirmişlerdi. Ben bitmeye çok yakın bir insandım ama bir türlü bitemiyordum.
Yaşama hevesi olmasa nasıl yaşardı insan?
Yaşamak zulüm gibi gelirdi değil mi? Baran olmadığında da yaşamak benim için zulüm gibiydi. Şimdi çıkmıştı cezaevinden bulmuştu beni ama ben hâlâ zulüm çekiyordum. Bana yaşadığımı hissettiren adam şimdi bir elmişim gibi davranıyordu bana.
O benim her şeyimdi, ben onun hiçbir şeyi.
Galiba kaderim anneme çekmişti ki benim yüzüm hiç gülmüyor, derdim hiç bitmiyordu. Anneler kızların tahtını yaparmış da bahtını yapamazmış derler. Benim annem yoktu çektiklerine dayanamayıp kendini asarak öldürmüştü. O yüzden benim ne tahtım vardı ne de bahtım.
Bilseydim eğer o gün evden gittiğimde, annemin kendi canına kıyacağını, hiç gitmezdim o evden. Yetseydi gücüm çıkartırdım o urganı annemin boynundan. Bir o kıyamazdı bana.
Annemin kıyamadığı yavrusuna şimdi herkes kıyıyordu. Belki o ölmeyi seçmeseydi bizim çok farklı bir hayatımız olabilirdi. Yine derdim olurdu ama en azından başımı dizlerine yaslayıp ağlayacağım bir annem olurdu. Geçmeyeceğini bilse de bana hep geçecek diyen bir annem olurdu.
Annem ölmüştü ya işte ben o gün kimsesiz kalmıştım.
Yurdum yuvam yok olmuştu. Sonra bir gün ansızın onunla karşılaşmıştım. Baran’la... Her şeye rağmen aciz kalbimi sevgisiyle doldurup beni yeniden hayata tutundurmuştu. Yeniden öldüreceğini bilmiyordum o zamanlar...
Biz kimin yüzünden bu hale gelmiştik? Kimin günahını çekiyorduk?
Biz yeniden olur muyduk? Onun bana olan öfkesi sevgisinden ağır basıyordu. Ben de zamanında onu suçlamıştım ama kalbim ona kin tutmamıştı. O ilk tanıdığım Baran’dan daha kötü bir adam olmuştu. Bunabensebepolmuştum.
Beni yine ve yine ardında bırakıp gideli neredeyse iki saat oluyordu. İki saattir içsel bir hesaplaşma yaşıyordum. Sanki aylardır yaşamıyormuşum gibi... Ihlamurdan sonra sanki biraz daha iyi olmuş gibiydim. Boğaz ağrım ile hafif öksüreğim vardı ama en azından üşümem ve ateşlenmem yoktu.
