წივილი...
საᲨინელი ხმა...
სისხლი...
Ღამურები...
ოᲗახი...
ჯონგუკი...
ვამპირი...
სიკვდილი...
სისხლი...
სიწიᲗლე...
მე...
სიკვდილი...
ისევ იგივე, ისევ იგივე "მესიზმრება". ვერ ვხვდები ეს რას უნდა ნიᲨნავდეს გამოკვეᲗილაე ვერც ვხედავ წამიერად გაიქრის მომენტები, მხოლოდ სისხლი Ჩანს გარკვევიᲗ, მხოლოდ სისხლი.
საწოლიდან ვდგები და დაბლა Ჩავდივარ, არ მახსოვს როდის დამეᲫინა. დაბლა Ჩასულსულს ჯონგუკი მხვდება რაᲦაცას აკეᲗებს მაგრამ ვერ ვხედავ რას.
რატომ დამეᲫინა დᲦეს ხომ მᲗვარეᲗა ნადირობაა არ უნდა დამᲫინებოდა იქმებ უკვე დამᲗავრდა კიდეც.
-კარგია რომ გაიᲦვიᲫე, ახლა კი მოემზადე.
-რისᲗვის?
-დაგავიწყდა? მᲗვარეᲗა ნადირობა.
-მე დამᲗავრებული მეგონა
-მᲗელი Ღამე გრᲫელდება ასე, რომ წავიდეᲗ.
-კარგი.
და ამდენი ხნის Შემდეგ როგორც იქნა გარეᲗ გავედი, მომნატრებია გარეᲗ ყოფნა, კარგია გარეᲗ. ცუდია რომ არ ᲨემიᲫლია სულ გარეᲗ ვიყო, მაგრამ ამასაც არაუᲨავს. ისიც მიხარია რომ სახლᲨი ვარ ჯონგუკᲗან ერᲗად.
-აი ახლა წავალᲗ
- სად მივდივარᲗ?
-ტყეᲨი, აბა Შენი აზრიᲗ აქ რამე ცხოველი იქნება?
-არა
-ხოდა წამოდი
-რიᲗი მივდივარᲗ?
- ხელი მომკიდე
-რატომ?
-უბრალოდ გააკეᲗე რასაც გეუბნები-მეც ხელს ვკიდებ და უეცრად სულ სხვაგან ვᲩნდებიᲗ.
გარᲨემო უამრავი ხეა, ტყეᲨი ვარᲗ. ტყეს მხოლოდ მᲗვარის Შუქი ანაᲗებს
Ძალიან მომწონს აურა რაც აქ ტრიალებს.
-იქ ხედავ? -ᲗიᲗს იᲨვერს ადგილისკენ
-რას? - ვერ ვხედავ რამეს იქ.
-იქ ირემია, ახლა კი ეს Შენი პირველი "მსხვერპლია"
-Ჩემი პირველი მსხვერპლი?
