რა მე-20 Თავი ეს ფიკი ხომ დასრულდა არაა?? ჰეჰეე წაიკიᲗხეᲗ👇🏻
___________________________________
გადის დᲦეები, რამდენი დᲦეც არ უნდა გავიდეს მას ვერ ვივიწყებ, მენატრება მისი ყოველი Შეხება, მენატრება მისი ყოველი სიტყვა, მენატრება ჯონგუკი.
ახლა რვა Თვის ორსული ვარ, ბავᲨვი კი ყოველ დᲦე მოᲫრაობს ᲗიᲗქოსდა უნდა რომ Ჩემი სხეულიდან გამოაᲦწიოს, მე ისევ მტკივა სული, ჯონგუკის სული.
მას დავპირდი რომ Ძლიერი ვიქნებოდი მაგრამ ვეᲦარ ვუᲫლებ მინდა რომ ის Ჩემ გვერდიᲗ იყოს.
ახლა საწოლᲨი ვწევარ, ვწევარ და ვფიქრობ ჯონგუკი ახლა რომ ცოცხქლი ყოფილიყო როგორი იქნებოდა ცხოვრება.
ყოველ დᲦე ის მელანდება არ მაᲫლევს უფლებას დავივიწყო, მაგრამ მისი დავიწყება ხომ ᲨეუᲫლეველია არა?
ისევ, ისევ ეს ხდევა ისევ იმ რაᲦაცას ვხედავ, ისევ რაᲦაც მომავალს რამდენჯერაც Ძილს დავაპირებ ამას ვხედავ.
ამოჯლეჯვა...
სული...
ტკივილი...
სიცოცხლე...
ცრემლები...
Ღიმილი...
ჯონგუკი...
ბავᲨვი...
მე...
ოჯახი...
რატომ ვხედავ მას?! რატომ ხდის ყველაფერს უფრო მტკივნეულს?!
რატომ, რატომ, რატომ?! მინდა ვიტირო მაგრამ ქმდენი ტირილისგან მგონი ცრემლებიც კი გამიᲨრა.
ისევ, მტკივდება მუცელი მაგრამ ეს ტკივილი უფრო Ძლიერია ვიდრე რომელიმე სხვა მტკივა, მტკივა და მტკივა.
ეს ყველაფერი ᲗეჰიონისᲗვის Ძალიან მტკივნეულია, ტირის, ყვირის მაგრამ არ ნებდება, Თვალები ეხუᲭება, სადქცაა გული წაუვა მაგრამ არა! Თეჰიონი არ დახუᲭავს Თვალებს!
და ახლა...
იბადება ახალი სიცოცხლე, ახალი ვამპირი, ჯონგუკისა და Თეჰიონის ნაყოფი, მაᲗი Შვილი, მაᲗი პატარა ვამპირი.
Თეჰიონი ბედნიერია, მან იბრᲫოლა და ბავᲨვი გააᲩინა, მან პატარა გოგონა გააᲩინა, გოგონა და ვამპირᲗა ვამპირი?
