მეორე დილიᲗ ჯონგუკი Ჩნდება, მე ვეკიᲗხები Თუ რატო დამტოვა ის მარტო და რატომ წავიდა.
მპასუხობს რომ ზᲦვაზე იყო, მაგრამ ვიცი რომ მატყუებს, ის ზᲦვაზე არ წაბიდოდა მაᲨონ რლდესაც მე ისევ ცრემლები მდიოდა.
მიუხედავად იმისა რომ ვიცი მატყუებს მის ფიქრება არ მკვისმენ, მინდა ᲗვიᲗონ მისგან გავიგო სად ქრება და რატომ.
Თავი მტკივდება, და ვხვდები რომ მᲨია. სამზარეულოᲨი მივდივარ და რაც კი ხელᲨი მომყვება ყველაფერს ვᲭამ, სამზარწულოᲨი ჯონგუკი Შემოდის ᲨეუმᲩნევლად ვხედავ როგორ წცინება Ჩემს დანახვახე.
- რა გაცინებს?
- საყვარელი ხარ.
- და მაგის გამო იცინი?
- არა, უბრალოდ ისე ხარ მოᲗხუპნული - ახლა ჯონგუკი წინასᲗან ᲨედარწბიᲗ ᲨესამᲩნევად იცინის.
- ეიი, მე მᲨიოდა
- ვიცი Ჩემო ორსულო ვამპირო. - ჯონგუკი მას უახლოვდება და მუცელზე უსვამს ხელს.
-Შენ გᲨია?
- კი, მᲨია
- აჰა, Ჭამე - Თეჰიონს მის პირᲗან მიაქ ლუკვა.
ჯონგუკიც პირᲨი იᲗავსებს და იმის ნიᲨნად რომ გემრიელია პირიდან სიამოვნების ბგერება უᲨვებს.
- კარგია, არა?
- კი, კარგია მაგრამ Შენი ტუᲩები უფრო გემრიელია - ჯონგუკი მისკენ იხრება და გუᲩებᲨი ნაზად კოცნის. - მომენატრება ეს დრო.
- ჯონგუკ...
- ბოდიᲨი.
- ჯონგუკ იციი? ბავᲨვი მარᲗალია პატარაა მაგრამ წეᲦან Შენ რომ მაკოცე ფეხი მომარტყა.
- ჰმ, როგორც Ჩანს არ მოწონს რომ გკოცნი.
- ეᲭვიანია. - ორივე ნაზად იცინის, ჯონგუკი კი ისევ ქრება
რა ემარᲗება მას? რატომ ქრება ასე მალ-მალე? ან ახლა რატომ გაქრა?
დᲦეები გადის და ჯონგუკიც უფრო მალ-მალე ქრება, მეუბნება რომ ᲗავᲗან ბევრი სალაპარაკო აქვს და მაგიტომაც ქრება, დაᲗქმულ დროსაც არ აქცევს ყურადᲦებას და სახლიდან ქრება მე მეᲨინია, ნეტავ ვიცოდე რა ხდება.
ჯონგუკი სახლᲨი ისევ არაა, მე კი გადავწყვიტე რომ მის სამხატვრო ოᲗახᲨი Შევიდე.
ოᲗახᲨი რომ Შევდივარ ისევ იმ ნახატს ვუყურებ, რომელიც რამდენიმე დᲦის წინ დახატა, მეორე ნახატსაც ვავლებ Თვალს, სადაც მისი აზრიᲗ მისი მომავალი იყო, კარგად რომ ვაკვირდები მსგავსებას ვამᲩნევ, ორივე ნახატზე კვდება ის, მაგრამ ნახატზე არაა ერᲗნაირი ემოციები ასახული, ახალ ნახატზე არც წუხილია, არც ბრაზი, არც იმის სინანული რომ მოკვდა, ნახატზე მხოლოდ ერᲗი ემოციაა ასახული, ბედნიერება და კმაყოფილება, ბედნიერია ნახატᲨი ჯონგუკი, ნახატებს Თუ უფრო ᲩავუᲦრმავდები დასკვნა გამომაქვს რომ რაც მე გამოვᲩნდი მის ცხოვრებაᲨი ის სრულიად Შევცვალე აᲦარაა მისი ცხოვრება ისეᲗი როგორიც ადრე იყო, ეს ახალ ნახატᲨი Ჩანს მაგრამ რა არის მსგავსება? ორივეᲨია სიკვდილი ორივეᲨი კვდება ის, მაგრამ იქ არ ნანობს რადგან სიცოცხლის ბოლო წუᲗები ბედნიერმა გაატარა.
მე ვხედავ ნახატსბიდან რომ მას სიცოცხლის იმედი აᲦარ აქვს, და ᲗიᲗქოსდა არც სურვილი, ის აᲦარ იბრᲫოლებს. მემგონი მეც მეკარგება იმედი, იმის იმედი რომ მე მას გადავარᲩენ.
__________________________________
362 სიტყვა.
ამ Თავის ნახევარი წამეᲨალაა და მერე რა ვიბოდიალე ახლიდან არ ვიცი.
