🤍 LEYLA 🤍

🤍LEYLA🤍17.BÖLÜM

🤍 LEYLA 🤍 17.BÖLÜM

Bölüm Şarkıları; Burcu Güneş- Mutluyuz
Mavi Gri- Bu Kız Benim Kaderim
Ankara Oyun Havaları
Edith Piaf- Padam, padam
Evgeny Grinko- Valse

🤍

17.BÖLÜM

Bugün bizim en mutlu günümüzdü.

Günümüzü hiçbir şeyin mahvetmesine izin vermeyecektim.

Sonraya bırakmıştım, sonra bakardık duruma.

Şimdi yalnızca odağımız düğünümüzde olmalıydı.

Bende öyle yaptım.

Elif hanımın "Efendim inme vaktiniz geldi." Demesiyle aynadan son kez kendime baktım.

Beni bekleyen adamın yanına geçip, koluna girdim.

Derin bir nefes aldığımda Ateş kulağıma eğilip fısıldadı "Her şey çok güzel olacak Leyla'm."

Buna inanıyordum, umduğum tek şey bugünü sorunsuz atlatmak ve her şeyin güzel olmasıydı.

Kameralara gülümseyen pozlar vererek, dik ve asil bir şekilde ilerlemeye başladık.

Merdivenlerin başında göründüğümüzde büyük bir alkış tufanı kopmuştu.

İğne atsan yere düşmez dedikleri bu olsa gerekti, çok kalabalıktı.

Düğün alanının kalabalığı korkutucuydu.

Çoğu zaten genellikle annemin ve dedemin iş dünyasından tanıdığı sosyetik tiplerdi.

Korkutucu diyorum çünkü düğünümüze gelen bu insanların çoğu, bugünden itibaren düğünümüzün dedikodusunu yapıyor olacaktı.

Bunu öngörüyorduk elbette.

Bir şeyleri muhakkak eleştireceklerdi.

İnsanlara ne yaparsanız yapın memnun edemezsiniz, sizi muhakkak eleştirmeye devam ederlerdi.

Eleştirecek bir şey bulurlardı. En iyisi kafaya takmamaktı bu tarz şeyleri.

Orkestranın klasik bir parça çalmaya başlaması ile merdivenlerden inmeye başladık.

Annem, dedem, Miray gözleri dolu dolu bize bakıyorlardı.

Dedemin ve annemin yüzlerindeki o gurur, mutlu tebessüm her şeye ama her şeye değerdi.

Dedemin isteği için bir araya geldiğimiz eski sevgilim, ilk aşkım, birazdan kocam olacaktı.

İnsan bazen bazı şeylerden geçemezdi, ne yaparsa yapsın.

Bazı insanlar unutulmazdı,

Özellikle Ateş'le yeniden olduktan sonra bu söze daha çok inanmaya başlamıştım.

İlk aşklar unutulmuyordu, olmuyordu.

Bende unutamamıştım ilk aşkımı. Unuttum sanmış konuyu kapatmıştım, üstelediğim zaman kendimi üzmekten ve yıpratmaktan başka bir şey geçmemişti elime.

Artık üzülmemeye karar verdiğim an da ise yeniden karşıma çıkmıştı.

Sevgi kolay kolay vazgeçilebilen bir şey değildi.

İnsan sevdikçe, sevildikçe iyileşiyordu.

Ben de Ateş'i sevdikçe iyileşmiştim, evet o bende kocaman bir yara bırakmıştı.