GERİ DÖNÜŞ OLSA

BÖLÜM 46.

"Vurdun.Bak şimdi de can çekişiyor"

Aleda'nın tebessümü sanki daha da derinleşebilecekmiş gibi derinleşti.

"Ya Yağız..."dedi yine cilveyle. Yağız ise onun bu hallerini büyük bir keyif ile seyrediyordu.

Aleda'nın elleri yavaşça sargılı omzuna gitti"Acımıyor değil mi? Doğruyu söyle bak bana"

Yağız ise şuan Aleda ona bilmem kaçıncı kez dokunduğu için kalp spazmı geçirebilirdi. Aklından ise tek bir düşünce geçti.

Aleda onun yarasını kıyafeti çıkarıp mı sarmıştı?

"Sen beni soydun mu?"

Yağızın sorusu karşısında Aleda bir kaç göz kırpıştırıp gözlerini kaçırdı hemen.

"Yaraya kıyafetinin üstünden mi baksaydım?"

Yağızın dudakları memnuniyetle kıvrıldı"Ha sen hem soydun hemde sonra tekrar giydirdin?"

Küçük bir göz devirmesinin ardından Yağıza baktı Aleda"Hata bende! Direk kıyafetini alıp o yarana sokacaktım!"

Yağızın gülüşü büyürken Aleda'nın kaşları çatıldı."Gülme!"Yağız gülmeye devam etti. Halbuki gülmemeliydi."Naptın güzelim söyle. Korkudan saatlerce başımda bekledin değil mi? Kılını bile kıpırdamadan hemde. Değil mi? Sürekli ağladın. Saçlarımı okşadın. Değil mi?"

Gözlerini kaçırarak konuştu Aleda"Yaptık da ne işe yaradı? Odun aynı odun!"

Yağızın kalbine inci bir sızı düştü. Bu sızı hem tatlı hemde bir o kadar Can yakıcı idi. Bu acı dudaklarına yansıdı ve gülümsedi yavaşça.

Aleda'nın ona dönük olan kafasını çenesinden hafifçe tutarak kendine çevirdi. Sonrasında yavaşça yeşil gözlerine bakarak saçından bir tutam aldı ve kulağının arkasına doğru attı.

"Seni sevmeyip de napacağım ben? Söyle Aleda."Aleda tutulmuş bir şekilde yağızın gözlerine bakarken kalbi hızla atmaya başladı. Ortamda bir sessizlik oluştu.

Duyulan tek ses bu iki aşığın birbirleri için atan kalplerinin sesiydi.

"Ne kadar salağım ben. Ne kadar körüm ben. Daha küçücük yaştan beri elimde değerli bir mücevher varmış da farkına varamamışım."Yeşil gözlerine hayran hayran baktı ve devam etti"Kafamı sikeyim. Birdaha gözlerim senden başka birine değerse düşünmeden çek vur beni."bu sırada kıkırdadı"Ama omzumdan değil. Mümkünse kalbimden vur."

Aleda ne hareket edebildi nede doğru düzgün bir nefes alabildi. Anca sonunda gözlerini kaçırabildi ve oturduğu yerden kalktı. Gereksiz bir heyecan ve telaş vardı üzerinde."Eee"dedi ama devamını getiremedi."Eee?"dedi Yağız eğlenen bir şekilde."Soğudu burası. Ben sobayı yakmak için odun falan bulayım."

Aleda kapıya doğru hareketlendiğinde Yağız da ayaklandı ve önündeki bedene yavaşça elini doladı ve kendine çekti. Aleda'dan ani bir şaşırma sesi geldiğinde Yağız gülmeden edemedi."Yağız yaran acayacak..."cevabı netti yağızın"Sen varken mi?"

Tuttuğu bedeni yavaşça kendine doğru çekti. Boy farkından dolayı Aleda'nın yüzü Yağızın tam göğsüne denk geliyordu. Yağız Aledaya baktı yine içi gider gibi. Ama Aleda heyecandan sadece başını eğip göğsüne bakabildi."Yağız..."diyerek yavaşça mırıldandı."Söyle güzeller güzelim." İmkanı olsaydı Aleda şuracıkta düşüp bayılabilirdi.

Aleda'nın elleri yavaşça Yağızın omzunu buldu ve yersiz bir özgüven ile başını göğsüne yasladı. Yağızın  Aleda'nın saçını okşamaya başlaması da aynı anda olmuştu."Senden önce aldığım her nefes bana haram gibi geliyordu Aleda"başını hafifçe eğip kokusunu içine çekti."Ama şimdi...Şimdi yerle bir olayım ama yine de sen ol. Çünkü eğer sen olmazsan ne ben kalırım ne de kalbim."

Aleda utanarak gülümsediğinde başını Yağızın göğsüne saklamaya çalıştı. Bunu farkeden Yağız da gülümsedi."Şu gülüşün için bütün dünyayı ayaklarımın altına alırım." Aleda biraz tedirgindi ve korkuyordu da. Bulutların tepesine çıkıp yere çakılmak artık onu yormuştu."Yağız"kafasını kaldırıp ona baktı"Ben şimdi bulutların en tepesindeyim ya hani...Ya düşersem?"

Yağızın eli Aleda'nın yanağını buldu ve yavaşça okşamaya başladı. Bir yandan da gülümsedi."Ben güzelimin canını acıtır mıyım? Benim ne haddime Aleda Ulaş'ı üzmek?"

Aleda Ulaş....Pekte yakışmıştı soy isim.

Bundan sonra her gün bölüm gelecek canolarrrr.