De Onvertelde strijd

Jappenkamp

Ik zit al maanden eenzaam thuis te vervelen, verlangend om ergens naartoe te gaan. Als ik naar buitenga, is het alleen maar om boodschappen te halen bij de supermarkt, maar daar blijft het ook bij. De dagen worden steeds langer mijn gevoel. Misschien dat ik vandaag een stukje ga rijden, maakt niet uit waar, gewoon een rondje rijden voor de leuk. Als ik dit doe, is de kans dat ik opgepakt zal worden en deze angst overheerst mij. Na uren naar mijn muur gestaard te hebben en alle moed bij elkaar verzameld te hebben, besluit ik om toch te rijden. 

Ik grijp mijn autosleutel en ren naar de auto, in de hoop dat niemand mij zag. Kijkend om mij heen zie ik hoe de Japanners mijn geliefde stad hebben overgenomen: er zijn alleen maar soldaten en Japanse vlaggen op straat. Ik ben nog steeds woedend over hoe snel alles is overgenomen. Na een halfuurtje rijden, ga ik weer terug naar huis. BONK! "Oh nee," denk ik. "Hoezo precies nu gebeurt er iets?", gaat er in mijn gedachten rond. Ik stap uit de auto en zie dat ik een man heb aangereden...

De omstanders kijken geschrokken toe. Wat moet ik nu in vredesnaam doen? Na een paar seconden kom ik weer terug op aarde en check ik de polsslag van de persoon... niks. Geen polslag. "IEMAND HELP! HIJ MOET GEREANIMEERD WORDEN!" schreeuw ik. Gelukkig rent er iemand naar me toe en begint ze met reanimeren. Desalniettemin antwoordt hij nog steeds niet. "HEB IK ECHT IEMAND AANGEREDEN? IK HAD LIEVER THUIS KUNNEN BLIJVEN! Ik ben echt een sukkel", denk ik. Toen ik eenmaal aan het woord "sukkel" dacht, raakte ik weer in paniek. Uit alle paniek besloot ik om weg te rennen uit angst voor de Japanse soldaten, althans, ik deed een poging. Ik ben in paniek, ik moet weg voordat de Japanse soldaten komen. Desondanks, was ik al te laat. De soldaten kwamen al heel snel mijn kant op.

Ze stellen allemaal vragen: "Hoe heet je?", "Waar kom je vandaan?", "Hoe oud ben je?" Ik beantwoord ze allemaal. Toen kwamen ze erachter dat ik in het KNIL zat. Er gaat van alles rond in mijn hoofd. Ik ben bang, wat gaat er nu gebeuren? Ze kijken mij allemaal strict aan en vragen waarom ik in het KNIL zat. Ik geef geen antwoord. Ze schreeuwen op mij, maar ik geef nog steeds geen antwoord. Ineens tillen ze mij op en gooien ze mij in een bus. "Waar ga ik heen?" denk ik.

Kijkend naar buiten denk ik hoe dom ik ben geweest. Ik had gewoon thuis moeten blijven, dan had ik dit gezeik niet. Ik wil niet naar zo'n kamp... Het is december 1944, ik hoor kerst te vieren met mijn familie. Niet naar zo'n stomme kamp te gaan.

Na 5 uur rijden kom ik aan bij de kamp en word ik in een barak gezet met 20 andere mensen. Ik zit in barak nummer 5. "MORGEN OM 5:00 OP OM TE WERKEN, BARRAK 5 MOET HOUT VERPLAATSEN!", hoor ik een soldaat schreeuwen. "Pfff, het is al 0:00, hoe ga ik dit ooit overleven met 5 uur slaap?" gaat er rond in mijn hoofd. Ik doe mijn ogen dicht, hopend dat ik snel in slaapval, er valt immers geen minuut te verliezen.

Elke dag word ik vermoeid wakker om 5 uur door iemand die schreeuwt: "WAKKER WORDEN!" Ik word dan wakker, doe mijn werk kleren aan en loop met een groepje naar het hout toe. Het hout is zo zwaar en we moeten er twee kilometer mee lopen naar een klein rivier buiten de kamp. Drie soldaten van het kamp lopen met ons mee om ons in de gaten te houden. Tot op een dag dat ik perongeluk een stuk hout laat vallen.  Een soldaat wordt helemaal boos op mij, "Als je dat nog 1x doet, krijg je geen eten meer voor de hele week!" Ik word woest: "JA, WAT DAN? HET IS HIER AL ERG GENOEG, WAAROM ZIT IK HIER ÜBERHAUPT! Deze hele kamp is een mishandeling." De soldaat pakt me bij de keel en pakt een zweep. Hij slaat me keihard op mijn scheenbeen. "AUWW!" schreeuw ik van de pijn. Ik zie dat het heel erg bloedt. De soldaat zegt strict: "DOORLOPEN, NIET HUILEN!" Ik wil niet nog een zweepslag dus ik loop met al het pijn door. Ik kan niet meer, ik wil dood. Het is zo vermoeiend al dit. Het is ook elke dag het zelfde. 

Zo gingen dagen naar maanden. 3 maanden gingen voorbij, ik wil ontsnappen. Ik kan het niet meer aan. Tot op heden zoek ik een dag dat ik kan ontsnappen. En dan, krijg ik de kans! Ik heb iets kunnen meesmokkelen van een soldaat, een soort van schroevendraaier. Dezelfde dag wacht ik tot iedereen slaapt en dan probeer ik het. Ik probeer de slot te breken met de schroevendraaier. Na een aantal keer proberen is het eindelijk gelukt! Ik kan ontsnappen, na al die tijd is het me gelukt. De vreugde stopt snel, want ik zie dat elke uitgang wordt bewaakt. Ik weet dat waar de lijken liggen niet wordt bewaakt. Ik loop er sloom en kruipend naar toe, zodat ik geen geluid maak.

Ik ga tussen de lijken liggen, niemand heeft mij door gelukkig. Na 6 uur haalt iemand de lijken eindelijk op. Ik ben doodsbang en ik probeer niet te bewegen. Als ik nu word betrapt, ga ik nooit meer het daglicht zien dat weet ik zeker. Ze slepen de bak met lijken in de truck. Terwijl de truck rijdt, spring ik uit de bak met lijken. Eerst kijk ik of niemand mij zag, maar gelukkig was er alleen 1 persoon. Ik ren voor mijn leven! Ik weet niet waar heen, maar snel weg van de truck. Het was een drukke plek waar we reden, maar ik probeerde niet op te vallen.

Na 3 uur te lopen zie ik een treinstation en je zult het nooit geloven! Er ging precies een trein naar Malang, waar het huis van mijn ouder is. De rit duurde 1 uur, maar ik moet zwartrijden. Ik verstop me heel de rit in de toilet en gelukkig kwam niemand de toilet in. Ik stap snel uit wanneer we in Malang waren. Met mijn werkoutfit probeer ik zo min mogelijk op te vallen, dus ik neem de langste route naar huis waar niemand mij ziet.

Eindelijk, ik ben thuis. Wel weer alleen, maar tenminste niet in dat helkamp! Ik wil huilen, hoe heb ik dit voor elkaar gekregen. Ik moet rusten, denk ik. Ik moet 1x per week naar buiten om alleen boodschappen te halen en daar blijft het op. En dit ging maanden zo door, tot Indonesië eindelijk bevrijd werd. Dit kwam door de atoombommen die gevallen waren in Japan, waardoor ze zwakker werden en uiteindelijk niks meer konden doen. Eindelijk! Vrijheid.