De Onvertelde strijd

Nieuw leven in Nederland

Na een paar weken rust kreeg ik alweer een brief. Ik wil het niet openen eigenlijk, het liefst wil ik zoveel mogelijk van dit gezeik af. Maar ik open het toch. Er staat in dat ik een kans heb om met mijn gezin een leven in Nederland op te bouwen, omdat ik hun heb geholpen. Ik mag ook in het Nederlands militair werken. Ik twijfel geen seconde! Natuurlijk wil ik dat!

Een paar weken later vliegen mijn gezin en ik naar Amsterdam. We worden met bussen naar kampen gebracht. Maar hoezo kampen? denk ik. Ze hadden ons beloofd voor huizen en een goed leven. Ik loop naar binnen en ik zie dat het gewoon barakken waren die zijn omgebouwd naar huizen. Pff, ben ik hier echt naar Nederland voor gekomen?

Ik vraag aan een man: "Mag ik nog als militair werken?" en dan zegt de man: "Nee, die plannen zijn helaas veranderd." Absurd en boos kijk ik hem aan, dat was niet de afspraak! Er waren honderd andere mensen in deze kamp. Iedereen is boos. In mijn barak stonden vier bedden voor elk van mijn gezin. De Nederlanders kwamen naar ons toe en zeiden dat dit maar voor zes maanden was en dat we dan een huis kregen.

Elke dag was het zelfde. Elke dag praten we met de mensen in de kampen over hoe hun leven was, soms koken we met zijn alle en het is wel gezellig maar het is niet wat ze ons hadden beloofd. Ik praat al wel een tijdje met een vrouw, ze is even oud als ik. We hebben een goede connectie. Eigenlijk wil ik haar om een relatie vragen, maar ik weet niet of het iets gaat worden.

Na een paar weken wachten durf ik het toch en raadt eens, ze zei ja! Haar naam is Juliana. Na een tijd een relatie te hebben, wordt er een kind verwacht. Het kind wordt ook geboren in de kamp. In de periode dat ik verliefd was, gebeurde er wel veel in de kamp. Ik wil weggaan met mijn vrouw en mijn kind, maar we hebben geen geld. Het is vrijwel onmogelijk. Mijn broers en zus zijn blij voor mij en mijn zus en één van mijn broers hebben ondertussen ook een relatie gevonden hier. We gaan eigenlijk allemaal onze eigen weg. 

Terugkomend op het feit dat er veel gebeurde in de kamp, laatst was er een treinkaaping. Het was bij een station in Assen. 6 Molukkers zijn dood gegaan hoorde ik. Mijn vrouw en ik zijn geschrokken. We moeten nu echt oppassen, want die Nederlanders gaan niet blij zijn...

Dagen werden maanden en zo werd het jaren en nog steeds was elke dag hetzelfde. Gelukkig heb ik nog mijn vrouw en kind die mij elke dag blij maken. Mijn kind gaat inmiddels naar school en zit in groep 2. Wij krijgen geld van de regering om eten en kleren te halen, daarnaast betalen ze ook het schoolgeld. De protesten zijn er nog steeds en wij krijgen steeds meer vrijheid.

Maar dan, eindelijk krijgt iedereen een brief. Er staat in dat de regering alles voor ons gaat regelen. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan vol vreugde. "VRIJHEID! daar hebben we zo lang op gewacht", zei mijn vrouw. "We kunnen eindelijk ons leven uit deze kamp leven", zei ik. Ze hebben dit besloten omdat er zoveel protesten waren dat ze het niet meer aan konden. 

Na een paar weken wachten hebben mijn vrouw, kind en ik een plan gemaakt om naar Amsterdam te verhuizen. Ik heb ook een baan gekregen bij een handelsbedrijf, dit heeft de regering allemaal voor mij geregeld. Ik had dit nooit gedacht, na al die tijd eindelijk mijn eigen leven terug. Met een zucht van opluchting kijk ik mijn vrouw en kind aan en zeg ik: "Na al die tijd strijden, kunnen we een nieuw hoofdstuk starten." En zo begon ons nieuwe hoofdstuk, vol mogelijkheden en beloftes, ver weg van de kampen, in het hart van Amsterdam.