Bevrijding, maar nog steeds oorlog?

7 0 0
                                    

Na een tijdje vrij te zijn, ben ik eindelijk herenigd met mijn familie. Mijn ouders zijn overleden in de kampen door ondervoeding. Ik ben nog steeds boos. Mijn broers en zus wonen nu in mijn ouders huis samen.

Laatst kreeg ik een brief, er stond erop of ik voor Nederland wilde vechten. Nederland had namelijk een "ruzie" om het zo te zeggen met de Nationalistische Indonesische partijleiders. Zij willen onafhankelijk worden. Ik wil dat niet, Nederland heeft ons geholpen! Die andere Indonesiërs die waren allemaal voor Japan. Die Japanners hebben MIJN ouders vermoord! Ik laat dit niet zomaar toe, dus besluit ik om Nederland te helpen. Nu is mijn pa niet boos, maar mijn oudste broer. Hij wilt het niet en laat het niet toe. Maar toch doe ik het. Hij vindt het niet leuk.

Op een dag krijg ik te horen dat ik niet veel hoef te doen, want het moet geen oorlog worden. Maar het voelt wel zo. In juli 1947 was er een "politieke actie", zo noemde Nederland het. Ze wilden Java en Sumatra veroveren. Hier deed ik niet aan mee, want er was man genoeg. De Verenigde Naties stopte dit plan uiteindelijk.

Maar een paar maanden in november 1948 krijg ik weer een brief. Dit keer ben ik wel gevraagd. Ze willen 2 politieke leiders ontvoeren zodat zij weer de macht kunnen overnemen. Dit was spannend om te doen. De plan is om dit in december al te doen, zonder dat zij het doorhebben. 

De dag breekt aan dat we van plan zijn om de leiders te ontvoeren. Het is december 1948. Als eerst ontvoeren we Soekarno. Gelukkig heb ik een simpele taak en dat is opletten dat niemand het zag. We zijn met 10 mensen, dus best veel. De mensen lopen zijn kantoor in en hebben een pistool tegen zijn hoofd. Ze doen hem in de bus en rijden weg. Dit doen ze ook met een paar andere leiders. 

Maar de actie wordt al snel afgeblazen, al weer door de Verenigde Naties. Op 27 december 1949 erkent Nederland uiteindelijk de Indonesische onafhankelijkheid. 

Ik ga weer naar mijn broers en zus, ik ben wel blij dat ik nu rust heb. Niks aan mijn hoofd en ik kan tijd besteden met mijn gezin. 


De Onvertelde strijdWhere stories live. Discover now