❝kimisi birinin elinin kiri, kimisi sözlerin görünmez mir'i. saklanarak yaşayan herkesi, vardır ettiren bir firari. ❞
Göğüs kafesine sıkışmış bir geçmiş,
Unutsan bir dert hatırlasan bin,
Ruhunu okşayan fütursuz zamanlara in,
Bak, gör kimler senin iç...
ilk bölümümüz sizindir. beğenirseniz oylamayı ve yorum atmayı unutmayın. öptüm ᥫ᭡
🖊️ 01.05.24
♫ Clide, Broken Parts
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝hukuk bilet dağıttı, katil kana karıştı, şimdi tiyatro zamanı, adaletse figüranı.❞
Biletlerinizi aldıysanız tiyatro başlıyor. İva Koryevin geldi.
𓆩♡𓆪
Yamalanmayacak kalbe delik açılmazdı. Ama benim kalbim deliklerle doluydu. Sevdiklerimin ağıtları kalbimin delikleriydi. Babam hep derdi ki; Bütün olan bir şeyi yavaş yavaş öldürmek, her seferinde bir delik açmak demektir. O zaman derdim, o zaman hiç zamanın yok. Yamayacak bir ipin bile yok çünkü. Kim eline bir ip verdiyse ya pamuk ipliğiydi, koptu ya da dar ağacına bağlandı.
Mutluluk ektiğin hayatına kahır biçiyordun. Hiç olanı biçmek kalbini kanatıyordu. Ne yansıtıyorsan hep tam tersi olman buradan geliyor diyordum kendime.
Sanki yüzücüydüm, yüzüyordum ama kesiklerle doluydu vücudum. O kadar aşıktım ki sanki suya, atılan kulaçlara, nefessiz kalışlara... Kördüm, görmüyordum. Bir jilet havuzunda yüzdüğümü çok geç anlayacaktım.
O jilet havuzu benim hayatımdı. Ve ben herkesi hayran bırakacak kadar büyük kulaçlar atıyordum.
Bugün kendimi bir Bertolt Brecht şiiri gibi hissediyorum. düğümlenebilir birbirine kopan ipin parçaları, üstelik tutar da yine. ne var ki ip kopmuştur bir kez. rastlaşırız belki yine, ama bıraktığın yer var ya orda bulamazsın artık beni.
Şiiri de yazıp sayfaya göz atmadan defteri kapatırken akmayan gözyaşlarımı elimin tersiyle yok etmekti amacım. Gözyaşlarım akmazdı. Ruhumu kemirir ama göz pınarlarımdan söküp alamazdım onları. Ağlayamamak benim lanetimdi. Yaşamım boyunca hayatımı etkileyecek kadar büyük bir acı yaşadığımı hatırlamıyordum ama içimden söküp atamadığım bu hüznün beni ele geçirmesine engel olamıyordum.
Yazdığım şeylere dönüp asla bakmazdım. İnsanın canını yakan şeyleri diretmesi kadar saçmaydı, canını acıtanı okumak. Defterimin kilidini aradım ama bulamadım. Az önce günlüğüme bir şeyler karalamak için açmıştım, buralarda bir yerde olmalıydı.
