❝kimisi birinin elinin kiri, kimisi sözlerin görünmez mir'i. saklanarak yaşayan herkesi, vardır ettiren bir firari. ❞
Göğüs kafesine sıkışmış bir geçmiş,
Unutsan bir dert hatırlasan bin,
Ruhunu okşayan fütursuz zamanlara in,
Bak, gör kimler senin iç...
♫ Taylor Swift, My Boy Only Breaks His Favorite Toys
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Kül ol, binlerce kez savrul. Var ol, bir kalpte unutul. Aşık ol, etrafındaki pislikten kurtul. Hayır Ay Işığı. Kazı sayfaya. Aşık ol, benliğine yön bul. Hatırlanmadığın sürece, bu bedendeki ruhun varlığı yoksul.❞
𓍯𓂃𓏧♡
Laboratuvara geri döndüğümüzde saat epeyce ilerlemiş ve hava aydınlanmıştı. Bizimkileri kontrol edip, hayalet gibi yok olduğumuz anları birkaç yalanla kapatmıştık. Kahvaltı saatine geç kalmamak için aceleyle eşyalarımı aldım ve yola koyulduk. Yelkan yol boyunca asla konuşmamış, ne sorduysam geçiştirmişti. Biz zarar görmeden bile olsa kaçırılmıştık ve Yelkan'ın bu sakinliği beni tedirgin ediyordu. Kaçırıldığımızda bile bu kadar tedirgin olmamıştım.
Tuhaf bir şeyler döndüğü kesindi ama çözmek için şuan kafa patlatamayacaktım. Neyse ki bu saçma durum babamın kulağına gitmeden kapanmıştı. Hiçbir zarar almamıştık evet ama dertlerini de öğrenememiştik. Bizi resmen birkaç saatliğine tutsak edip sonra özgür bırakmışlardı. Cidden tuhaftı.
Yelkan'ın tepkisizlik durumuna şuan odaklanamıyordum çünkü evde olmam gereken saatlerdeydim. Araba keskin bir hızla bahçe kapısının önünde durduğunda hemen kapıyı açmaya yeltendim.
Yelkan'ın üzerindeki huzursuzluğu hissedebildiğim için dönüp bir bakış atma gereksinimi hissettim. Göz göze geldiğimiz an, "Bundan sonra daha dikkatli olmamız lazım, " dedikten sonra kafasını çevirip boş yola baktı. Gözleri bir şeyleri kontrol eder gibiydi.
"Hep daha dikkatli olmalıyız zaten, " dedim onun gibi yola bakarken. Ona sormak istediğim sorular vardı ama beni geçiştireceğini bildiğim için sonraya bıraktım. "İva bu başka, bu bambaşka, " dedikten sonra derin bir nefes verdi.
Sığamıyor gibiydi arabaya. Sıkılmış olmalı ki kapıyı açıp benden önce çıktı. Arkasından ben de hızlıca çıktığımda, "Yelkan noluyor sana? Ne bu haller anlayamıyorum? " dedim arabanın önünden onun olduğu tarafa doğru yürürken.
"Sonra konuşalım tamam mı? Şimdi gidelim. Kahvaltıya geç kaldık, " dedi. Hızlıca benden uzaklaşıp bahçe kapısını açtı. Birkaç koruma ona selam verip bir şeyler sordu ama hiçbirini cevaplamadı. Evin kapısına varmak üzereyken Bahadır Amca'yı birkaç korumayla konuşurken görünce ikimizde duraksadık. Büyük ihtimalle yokluğumuz farkedilmiş ve tam şuan sorgulanıyordu. Topuklu çizmelerimin sesini duyunca Bahadır Amca ikimize doğru döndü. Kendisi babamın baş koruması, sağ kolu, sırdaşı hatta bilmediğim belki de çok şeyiydi. Yelkan'ın da amcasıydı ama pek anlaştıkları söylenemezdi.
