Nawet po tym jak świat trafił szlag, zima miała coś w sobie. Jakąś taką surową urodę.
Tak. To była piękna pora. I piękny dzień. Piękny dzień, aby umrzeć.
I on wiedział o tym aż za dobrze.
Wyruszył sam, jak jakiś pieprzony dezerter. Jak coś czym nig...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie minęło więcej niż kilka dni, kiedy temperatura powietrza skoczyła na tyle, że śnieg- bądź jego resztki- zamienił się w babrę.
Brzydką i zmieszaną z błotem oraz brudnymi resztkami zimowego puchu babrę.
W większości spod tego wystawały już szarozielone, gdzieniegdzie żółtawe kępy trawy. Rośliny zaczynały powoli wychodzić na wierzch i szykować na przyszłe kwitnienie. Zwierzęta zaczynały wracać. Ptak, cwierkac.
I wszędzie- wszędzie- kapała woda. Czy to z sopli, które co jakiś czas razem z na wpół roztopionym kawałem śniegu spadały na ziemię- czy to budynku, z bramy, z drzew…
Z rzeki.
Wciąż po jej powierzchni płynęły kry, a ich wierzch skrzył się na słońcu. Promienie raziły w oczy, kiedy nie zamarznięte w pełni lodowa bryła uderzała o brzeg, rozwalając się na kawałki.
Jednym słowem, wiosna.
David widział wszystkie te znaki i doskonale wiedział z czym to się wiążę. Z tym, że zasiedział się tutaj już zdecydowanie za długo.
Nie miał pojęcia gdzie pójdzie dalej. Wiedział, że Nowe Richmond prędzej czy później zajmie także tereny tutaj. Że pozbędzie się bandytów napadających na kobiety i dzieci.
Być może, że przejmie teren szkoły Ericsona i przekształcą ją w taką prawdziwą.
To znaczy... od nowa w taką prawdziwą, a nie w obóz przetrwania.
Być może Charlie i dzieciaki oraz Clarice zaznają w końcu trochę spokoju.
Być może jego brat dobrze się nimi zajmie.
Być może jego syn się z niektórymi zaprzyjaźni.
Być może.
Ale jego już tu nie będzie, żeby stać się tego świadkiem.
Postanowił odejść między nocą, a świtem. Bez słowa. Bez pożegnania.
