Philophobia - Thorin Oakenshield - Nederlandse Versie

Part 27

Het gezelschap trok nog dagen verder over heuvels en velden tot ze in de schaduw dan de nevelbergen terecht kwamen. Voor de dwergen voelden de Nevelbergen echter niet aan als bedreiging, integendeel velen leken meteen plannen te maken om erin te wonen en fantaseerden over hoe geniaal het wel niet zou zijn mocht de volledige bergketen ingenomen worden door dwergen uit alle verschillende rijken.

Ze hadden dan wel net grote verliezen geleden door orks die Moria innamen verder onderaan de Nevelbergen. Maar toch bleef er een zekere hoop leven waarin Moria weer aan de dwergen zou kunnen toebehoren en waarbij men veel meer kon innemen dan een klein stukje van de bergketen. Thorin durfde hier zelf over mee dromen en gaf toe dat het een slimme zet zou zijn, de Nevelbergen splitsten Midden Aarde letterlijk in twee. Wanneer een dwergenleger deze bergketen volledig bezette zouden ze volledige controle hebben over beide helften van Midden Aarde.

Ze liepen dagenlang in de schaduw van de bergketen, op zoek naar doorgangen of ingangen in de berg om zo een plan te kunnen samenstellen om mogelijks terug een leger samen te roepen en de bergketen in te nemen.

De groep ging hierdoor dan ook maar traag vooruit en ook de winter was langzaam zijn intrede aan het maken. Zo besloot de groep om de bergketen over te steken en aan de andere kant op zoek te gaan naar ingangen meer bovenaan. Net voor het gezelschap echter de Hoge Pas bereikte om door de bergketen heen te trekken werden ze verrast door een groep Orks die net de bergpas overstaken. Hoewel de dwergen nog stil probeerden weg geraken hadden de orks hen blijkbaar al van meters ver geroken en renden dan ook als een groep uitgehongerden op hen af.

Thorin gaf meteen het bevel om in verdedigingspositie te gaan staan.

'Terwyn achteraan!' Waarschuwde hij, maar uiteraard was Terwyn daar niet mee akkoord.

'Ik kan vechten!' Antwoorde deze verontwaardigd.

'Ik wil niet dat je gewond raakt, achteraan!' Waarschuwde Thorin opnieuw met kwade ondertoon waardoor Terwyn toch wat meer naar achter ging staan voor de eerste orks hen bereikten.

Het gevecht brak los met luid geschreeuw en het oorverdovend geluid van zwaarden dat tegen elkaar sloegen.

De dwergen waren duidelijk beter in het vechten dan de orks, maar de dwergen waren wel in de grote minderheid.

Terwyn probeerde niet te letten op de andere rondom haar of het feit dat ze in de minderheid waren en deed zo goed mogelijk haar best om zich enkel te concentreren op zichzelf en de orks die op haar afkwamen.

Dit was haar eerste echte gevecht, ze wou nu echt wel bewijzen wat ze waard was. Frerin had haar hiervoor opgeleid, ze moest hem trots maken! Met haar veel te zware zwaard sloeg ze de ene ork na de andere de grond in. Het koste haar enorm veel moeite om het dwergenzwaard dat ze vanuit de IJzerheuvels meenam correct te hanteren, maar nu mocht ze geen fouten maken. Net toen ze Thorin bereikte en zij aan zij met hem stond te vechten zag ze Bolg, de zoon van Azog aankomen.

'Dat meen je niet!' Siste Thorin en ook Terwyn voelde een vlaag van woede haar overspoelen, de schade die deze ork de familie al had aangedaan was onvergeeflijk.

Beetje bij beetje kwam de ork dichterbij en Terwyn voelde haar bloed koken, ze stond te trillen op haar benen en moest zich inhouden om niet op de ork af te stormen in haar eentje.

'Wel wie we hier aantreffen, Thorin Oakenshield! Nog steeds op zoek naar een thuis?' Spotte Bolg dan ook waardoor Thorin met een luide schreeuw op de ork afliep waarbij ook Terwyn niet lang afwachte en ten aanval trok.

Zij aan zij vielen ze Bolg aan. Deze ontweek echter makkelijk hun slagen en weerde hen af met zijn zwaard alsof het kinderspel was. Terwyn hoorde Bolg lachen met hun pogingen om hem een kop kleiner te maken, en het maakte haar woedend. In een snelle beweging zette ze zich dan ook af van de grond en liep langs een paar rotsen omhoog om zo richting het gezicht van Bolg te springen met de punt van haar zwaard naar voor gericht. Bolg die dit te laat zag kon zich nog afweren maar kreeg het zwaard in zijn schouder. Een onmenselijke kreet ontsnapte uit zijn mond waarna hij Terwyn vastgreep met zijn vrij hand en haar wegtrok en tegen de grond gooide.

Terwyn die amper iets voelde van pijn stond meteen weer op en richtte zich razend weer naar Bolg die nu vol verbazing naar Terwyn keek.

'Wel kijk eens aan, we hebben hier een halfbloed!' Lachte Bolg plots waardoor de tijd leek te gaan stilstaan.

Thorin keek verbouwereerd naar Terwyn terwijl deze verward naar Bolg opkeek.

'Wat?' Siste ze van haar stuk gebracht.

'Jij hoort bij ons! Kijk naar jezelf, je rode ogen, de littekens en grauwe huidskleur, je manier van bewegen, jij bent van dat soort uitschoot die we gebruiken om Moria te behouden. Half dwerg, half ork!' Lachte Bolg waardoor Terwyn hem vol ongeloof aankeek en een stap terugnam terwijl ze naar haar handen en armen keek waar inderdaad eerder klauwen dan nagels verschenen leken en waar ook diepe rode striemen van littekens op te zien waren.

'Nee!' Siste ze.

'Dat kan niet! Je liegt!' Riep ze uit maar Bolg lachte.

'Je weet dat het waar is! Je wist al die tijd dat je anders was! Je bent gewoon een stuk afval, verworpen door een dwergenvrouw die wij als slaaf gebruikten!' Grijnsde hij verder.

Terwyn voelde een rilling over haar heen kruipen bij zijn woorden. Ze was anders, altijd al geweest. Er was een reden waarom Thror haar altijd vol afkeer had aangekeken, waarom hij haar bij woedebuien in een donkere kamer opsloot. Er moest een reden zijn waarom ze verstoten werd en tot op vandaag zo'n drang bleef hebben om de wereld te verkennen, nooit genoeg hebbend aan de thuis die ze kreeg.

Bang keek ze rond zich heen hierdoor zag ze Thorin vol afkeer op haar neerkijken.

'Dus dat wouden die elfen van ons verbergen!' Siste hij nu waarna Terwyn wild haar hoofd schudde. 'Nee Thorin! Nee geloof het niet!' Probeerde ze maar zijn ogen keken haar moordend aan. Net als Terwyn dacht dat hij nog liever haar zou aanvallen dan Bolg zag ze haar zwaard wat verder liggen. In een snelle beweging rolde ze onder Bolg door greep het zwaard en gebruikte de rotswand opnieuw om in de groep orks te springen die de dwergen omsingelden.

Alsof ze al vechtende zou kunnen bewijzen dat ze wel bij de dwergen hoorde sloeg ze in ene krachtige beweging enkele orks neer. In haar razernij merkte ze amper hoe Bolg lachend zijn leger terug riep en verdween. Pas wanneer elke ork in haar buurt verdwenen was of bloedend in de aarde lag zakte Terwyn in elkaar. Alle opgebouwde spanning en razernij leek uit haar lichaam gezogen te worden tot er niets meer overbleef en ze verslagen en vol ongeloof om zich heen keek. Ze voelde de blikken van de dwergen op zich branden, de afgunst, de woede en pijn, ze verdiende het wel, maar opeens voelde ze zich zo klein en bang.

'Jij!' Siste Thorin die nu richting de groep kwam gelopen. Terwyn nam meteen een paar stappen terug.

'Jij bedrieger! Jij vuil onderkruipsel!' Schoot de dwerg uit waardoor Terwyn zich steeds kleiner voelde, nooit had ze Thorin kwaad op haar weten zijn. Hij had daar ook nooit een reden voor gehad tot nu. Ze was een vuil onderkruipsel, ze zou bij haar geboorte moeten gestorven zijn, wie had haar zelf in leven gehouden, hoe durfde men haar naar Thror te brengen!

'Ik wist het niet, ik wou dit niet!' Probeerde Terwyn zacht uit te brengen maar Thorin's ogen schoten vuur.

'Mijn hele familie is uitgeroeid door vuile orks en al die tijd leefde jij als ork onder ons!' Riep hij uit 'Half ork, ik wou dit niet! Ik ben nog steeds Terwyn!' Probeerde het meisje maar nu leken ook de andere dwergen op afstand te gaan staan.

'Verdwijn, je hebt ons jarenlang voor de gek gehouden!' Schreeuwde Thorin. 'Maar jullie zijn al wat ik heb, jullie zijn mijn familie, ik zou jullie nooit kwaad doen! Alsjeblief Thorin, denk na? Denk aan alle nachten dat we samen waren, pratend, voor elkaar zorgend? Ik weet dat je om geeft, hou dat vast alsjeblief?' Probeerde ze nog maar Thorin hief zijn zwaard.

'Thror had gelijk, je bent een vloek! Ga weg! Hoe heb ik ooit kunnen vertrouwen? Hoe kon je zo in onze familie infiltreren en mijn broer innemen? Hoe durf je over onze tijd samen spreken, alsof dat nog iets betekend? Ik wil je niet meer zien. Je zal nooit meer deel van deze familie uitmaken! Verdwijn!' Schreeuwde hij terwijl hij op haar afstapte met zijn zwaard in de hand. Zijn ogen straalden pure woede uit, maar ook een emotie die Terwyn niet helemaal begreep. Tranen branden in zijn ogen waardoor ze hem zo graag wilde toeschreeuwen dat ze nog steeds de Terwyn was die hem als grote held zag, de Terwyn die hem opwachtte na de strijd in Moria, die hem verzorgde, met hem jaagde op voedsel, hem liefhad op momenten dat hij zichzelf verafschuwde. Ze besefte echter dat geen van die argumenten haar nu zou redden. Ze huiverde van Thorin's koude blik, greep dan ook maar snel haar zwaard en zette het op een lopen richting de bergpas.

Ze bleef lopen tot ze zwarte vlekken voor zich zag en met een klap tegen de grond viel.