"7. Bölge!" anons sesi tüm bölgede yankılanmış, herkes işini gücünü bırakıp o sese dönmüştü. "salgın tüm sığınaklara ulaşmış, dünya üzerinde bilinen ve hayatta kalmayı başaran tek bölge biziz!"
Selamlar sevgiler saygılar keyifli okumalar bol bol yorumlar hadi öptüm ve kaçtım..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Gördüklerimi sindirmeye çalışırken yanımda konuşulanlara odaklanamıyordum, herkes bir şeyler anlatıyor kendince teoriler üretiyorlardı ve bu teorilerin gerçek olması durumunda ne yapacaklarına dair planlar ortaya koyuyorlardı ancak onların konuşmasına dahil olmak şöyle dursun, duyduğum şeyler bile anında zihnimden siliniyordu, uğultulu şekilde kulağıma ulaşan sözcükler toz bulutu gibi dağılıp gidiyordu.
"Jungkook sen de bir şey söyle, herhangi bir şey." demişti içlerinden biri, Jimin'in sesiydi duyduğum ama uğultu onu bile yabancılaştırıyordu bana, "Jungkook!" dedi yine birisi ben cevap vermeyince. Taehyung'du, onun sesini yüz metre öteden de olsa tanırdım. Bakışlarımı onlara çevirdim, yeni bir düşüncenin içinden sıyrılmışçasına aniden onlara baktığımda hepsinin bakışlarının üzerimde olduğunu gördüm, "iyi misin sen Gguk?" diye sordu Jin Hyung, kafamı salladım sadece iyiyim demek için ama bana inanmış gibi durmuyorlardı, "izin verir misiniz bize biraz hemen döneriz." Taehyung benim ona cevap vermemi bile beklemeden bileğimden tutup beni de kendisiyle birlikte ortak alandan çıkardığında ona karşı gelecek hiçbir şey yapamamıştım, izin verdim beni de kendisiyle birlikte sürüklemesine, çünkü ona anlatmak istediğim şeyler vardı ve belli ki o da bunun farkındaydı.
"Anlat fare." dedi direkt, önce nereye geldiğimizi kontrol etmek için kafamı yerden kaldırıp etrafımda dolaştırdığımda boş yatakhanede olduğumuzu fark ettim, herkes işinde ve gücündeydi bu yüzden yatakhaneler boştu, Taehyung'da konuşabileceğimiz en güvenli yer olarak burayı seçmiş olmalıydı, "Jungkook neler oluyor?" kollarını göğsünde birleştirmiş benim ona cevap vermemi beklerken bir yandan da sabırsızca bana bakıyordu, anlatsam her şeyi bana inanır mıydı? ben bile düşündükçe kendime inanamıyordum çünkü.
"Bak ben artık sana sürekli iyi misin diye sormak istemiyorum." dedi, "ben artık sen iyi ol istiyorum lütfen Jungkook yine ne oldu sana?" bıkkınlık mıydı bu bilmiyordum, benden sıkılmışlık mıydı onu da bilmiyordum ama yorgunluk olduğu kesindi. Kendim gibi etrafımdakileri de yoruyordum bu ruh halimle, kendim gibi onlara da zarar veriyordum belli ki.
"Üzgünüm sizi sıktığım için." dedim hepsinden özür dilermişçesine, oysa önümde sadece Taehyung vardı, söylediğim şeyle sabır dilenircesine derin bir nefes aldığında yine yanlış bir şey söylediğimi fark ettim, "Jungkook ne olur artık özür de dileme.. artık konuş, bir şeyler anlat, bir şeyler söyle ne olursun.." evet kesinlikle sıkılmıştı ama benden değildi bu sıkılmışlığı, benim onunla konuşmamam ve bir şeyler anlatmamamdan dolayıydı.
Ona baktım, gözlerinin içine baktığımda bana yalvaran bakışlar gördüm onda, yine özür dilemek istedim ama bu sefer bunu yapmayacaktım, özür dilemeyecektim ve onun istediği gibi ona bir şeyleri anlatacaktım, "tamam sana öğrendiklerimi anlatacağım." dedim, "anlatacağım ama önce senden bir şey isteyeceğim."
