"7. Bölge!" anons sesi tüm bölgede yankılanmış, herkes işini gücünü bırakıp o sese dönmüştü. "salgın tüm sığınaklara ulaşmış, dünya üzerinde bilinen ve hayatta kalmayı başaran tek bölge biziz!"
Arkadaşlar Mrb ve özür dilerim ve ne kadar olursa keyifli okumalar dilerim, bana kızmayın!
Öptüm :*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
biz buraya gelirken asla böyle bir şeyin içine düşeceğimizi tahmin etmiyorduk, asla ama asla bunları yaşayacağımız geçmemişti aklımızdan. Aptalmışız.
Kim derdi ki şu an burada küf kokan demir parmaklıklar ardında kalacaksınız diye.. Kim derdi saçma sapan deneylere yem olacaksınız diye..
Yaptığımız hata tüm hayatımızı mahvedecekti ve bizim elimizden tek bir şey bile gelmiyordu, her şeyi batırmıştık, tek bir hatayla.
Tek bir hatayla.
Aptallığımızla.
Ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum, saatlerdir burada mahsur kalmıştık ve elimizden hiçbir şey gelmiyordu. Gelen giden kimse olmadı ve biz burada deney fareleri gibi tek tek kafeslere kapatılmış bekliyorduk. Kapıyı açmaya çalıştığımız an yüksek sesle alarmlar ötmeye başlamıştı ve bir an da neye uğradığımızı şaşırarak içeri alındık, kim olduklarını bilmiyorduk ama az çok bizden ne istediklerini tahmin edebiliyorduk. İçeriye alındığımız an üzerimizdeki koruyucu kıyafetler çıkarılmış, hepimizden kan numunesi alınmıştı. Burada yapılan deneyler için.
"Buradan nasıl çıkacağımıza dair bir fikri olan var mı?" diye sorarak bulunduğumuz yerdeki derin sessizliği bozdu Jimin, zaten hep böyle sessizlikleri o bozardı. "inanır mısın hiç yok.." Jin hyungun kinayeli sesi kulağıma dolduğunda başımı yasladığım duvardan hafifçe kaldırıp parmaklıkların ardına çevirdim, tam karşımdaki kafeste Taehyung vardı, oraya döndüğümde aynı benim gibi yere oturmuş dizlerini kendine çekerek duvara yaslanmış olduğunu görmüştüm. Beni izliyordu, gülümsemek istedim ona ama bulunduğumuz bu durumda gülümsemek bile o an içimden gelmedi.
"Korkma." dudakları hareket etti sadece, onu sadece ben duyabilmiş, onu sadece ben görebilmiştim. Bu defa gülümsedim ona, acı dolu bir gülümsemeydi belki ama yine de gülümsemiştim. Her kötü anımızda, her tehlikeye kafa tutuşumuzda bana aynı şeyi söylerdi, 'korkma.' Belki tek bir cümle içimdeki korkuyu geçirmezdi, tek bir cümle buna neden olamazdı belki ama Taehyung bunu bana her söylediğinde korkum geri çekiliyordu. Güç veriyordu bana, elimden tutamasa bile sadece karşımda oluşuyla güç veriyordu.
"Bağırsam, olay çıkarsam bizi buradan çıkarırlar mı?" diye sordu bu kez Jimin, arkamdaki kafeste olduğunu biliyordum, onu göremiyordum ama sesi arkamdan geliyordu. Her konuşmada yankılanan sesler bulunduğumuz yerdeki duvarlara çarpıyor, ardından tekrar bize ulaşıyordu.
"Bir dene istersen, ama sonucunu görebileceğinden pek emin değilim." dedi Yoongi hyung ona karşılık, o da Taehyung'un hemen arkasındaydı. Bir tek zaten onu ve Taehyung'u görebiliyordum, diğerleri benim olduğum taraftaydı.
