İki genç kız atıldıkları okuldan sonra istanbula gider ve yeni bir okula aynı zamanda da yeni bir hayata başlarlar. Fakat istanbulda onları bekleyen çok şey vardır...
Gözlerimi açtığımda diğer günlerden bir farkı olmayan yeni bir güne uyanmıştım. 2 hafta olmuştu. Tolga ile kavga ettiğimiz günün üstünden tam 2 hafta geçmişti. Ve kavga ettiğimizden beri eve hiç gelmemişti. Bu beni biraz endişelendirse de aradan geçen bu 2 haftada onu düşünmemeye çalışmıştım. Tabi ki yapamadım....Sadece kendimi kandırıyordum....
Acaba ne yapıyordu? Benim onu merak ettiğim gibi oda beni merak ediyor muydu? Kavgamızın ardından her gün odada kendimi suçlamaktan çok yorulmuştum. Sinirden geceleri sürekli ağlamanın artık pisikolojimi bozduğuna inanmıştım. Her seferinde artık umurmda değil desemde hep yanılıyordum....
Artık yataktan çıkıp üstümü değiştirdim. Bugün hafta sonuydu ve okul yoktu.
(Durunun kıyafeti)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Odadan çıkıp aşağı indiğimde mutfakta masada kahvaltı yapan Nazlı ile Erdemi gördüm. Nazlı geçen 2 hafta boyunca bana sürekli neden kavga ettiğimizi sorsa da ona hiçbir zaman cevap vermemiştim. Bu yüzden bana biraz soğuk davranıyordu. Benim yanımda bile yatmıyordu artık. Erdem ona kendi yatağını vermişti. Kendisi de Tolganın odasında yatıyordu.
Nazlı beni gördüğünde yüzü birden düştü ve hemen kafasını tabağına çevirip omletini kesmeye başladı.
Duru: Günaydın.
Erdem: Aa Günaydın Duru, otursana. Nazlı mis gibi omlet yaptı. Kaçırmamalısın bence.
Duru: Teşekkürler Erdem ama aç değilim. Afiyet olsun size.
Erdem: Peki öyle olsun. Ama bak yine söylüyorum bir şeyler yesen iyi olur. Bir yerde bayılacaksın diye korkuyorum kızım ya. Dikkat et kendine biraz.
2 haftadır ağzıma doğru düzgün bir şey koymamıştım. Birden bire bütün iştahım kapanmıştı. Bu yüzden Erdem sürekli beni uyarıyordu. Nazlı benle konuşmadığı için genellikle benimle o konuşuyordu.
Duru: Ben böyle iyiyim Erdem. Yinede sağol.
Erdemle konuştuğumuz sürede Nazlı yüzüme bile bakmamıştı. Kahvaltısını yapmaya devam ediyordu. Salona gittiğimde bahçenin kapısını açıp bahçeye çıktım ve oturdum. Temiz havayı içime çekerken bir yandan da gözlerimi kapatıp kafamı boşaltmaya çalıştım. Ruhumu dinlendirmeye ihtiyacım vardı. Yarım saate yakın bahçede öylece otururken Erdemin sesiyle gözlerimi açıp ona baktım.
Erdem: Duru
Duru: Efendim?
Erdem: Biz Nazlı ile beraber dışarı çıkıyoruz. Gelmek istermisin dicem de sanırım gelmiyosun. Haber vereyim dedim. Akşam görüşürüz o zaman.
Duru: Görüşürüz.
okula gitmek dışında dışarı çıkmadığım için bu duruma alışmıştı Erdem. Onlar çıktığında biraz daha bahçede oturup içeri girdim. Salona geçip koltuğa oturduğumda biraz canım sıkılmaya başlamıştı. Televizyonu açıp kanallara baktım ama ilgimi çeken hiç bir şey olmayınca geri kapattım. En iyisi tek başıma dışarı çıkıp kafamı dağıtmaktı. Ev artık üstüme gelmeye başlamıştı ve benim dışarı çıkmam gerekiyordu.
