𝓢𝓾𝓲𝓬𝓲𝓭𝓮 \\ Chaennie

0.7

Rose ile yemeklerimizi yerken bir anda ağzımda ki büyük parçayı hızla yutup Roseye beklemediği bir soru sordum.

"Niye buraya geldin?"

Rose jajangmyeon'u üstüne dökmemek için eğilerek yiyordu bir an kafasını tabağa gömdüğü sırada durdu. Yavaşça yemeğini çiğneyip eline peçete aldı ve dudağının kenarında kalan siyah sosları temizledi.

"Ailem... Beni istemiyor. Hiç arkadaşım yok ve otelde kalacak param da yo-"

"Tamam. Burada istediğin kadar kal. Abinin parasını tek başıma yemem doğru olmazdı.."

Gözlerini kaçırdı. Ben ise çok normal bir şey demişim gibi yemeğimi yemeye devam ettim. Dediğim şey Roseyi kendimden soğutmak amaçlı dediğim bir şeydi. O bu evden gittiği gibi kendime zarar vermeye devam edecektim çünkü. Ben hakettiğimi yaşamalıydım...

"Beni yanlış anladın Jennie. Buraya abimin geride bıraktığı para için gelmedim. Ailem beni istemiyor ve... Ben sadece sana üzülüyorum.."

"Bana üzülmemelisin. Eğer bir gün ölürsem bunu kendimi cezalandırmak için yapmış olacağım. Ve ölürken zevk almış olacağım."

"Bunu yapma Jennie. Abim senin yüzünden ölmedi. İnan bana."

"Nereden biliyorsun Rose? Abini bu zamana kadar en son kaç yaşında gördün?" bu sorum onu kırk yerinden bıçaklamış gibi görünüyordu. Bunu asla söylememeliydim. Ama üzgünüm Rose... Benim yemeğim çoktan bittiği için Roseyi mutfakta öylece bırakıp odama gittim.

Odama geçip kapıyı kapattım ve yatağa uzandım. Aldığım her nefes boğazımı çok acıtıyordu. Taehyung aklıma gelince yeniden ağlamaya başladım...

***

Boğazımda ki yoğun kuruluk hissiyle yavaşça gözlerimi açtım.

Elimi komidinde ki telefonuma uzattım. Saat üç buçuktu. Bu saatte Roseyi uyandırmamak için yavaş yürümeye özen gösteriyordum.

Tam mutfağa geçecekken Rosenin uyuduğu misafir yatak odasından ses geldi.

Rose uyanık mıydı? Kapı aralıktı ve çaktırmadan kapıya yaklaştım ve sesleri dinlemeye başladım. Bu Rose'nin sesiydi...

"Tanrı'm... Lütfen.. Lütfen senden dilediğim şeyi gerçekleştirme.. B-ben... Artık ölmek istemiyorum... Jennie'nin bana ihtiyacı var..."