Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

24.Νικ

Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την μπουνιά μου να πέφτει πάνω σε αυτό τον ηλίθιο.Κατά τη διάρκεια όλου του δείπνου,φανταζόμουν να τον κοπανάω πάνω στον τοίχο και να τον χρησιμοποιώ για σάκο του μποξ.

Ο Μάριο δεν μπορούσε να είναι με τη Νόα-αυτό ήταν όλο.Δεν ήθελα κανένα να είναι μαζί της,βασικά,και δεν με ένοιαζε να σκεφτώ το γιατί.

Δεν μπορούσα να ξεκολλησω τα μάτια μου από πάνω της όλη την ώρα.Ο τρόπος που γελούσε-τόσο διαφορετικά από μένα-το πόσο εύκολο ήταν να της μιλήσεις, ο τρόπος με τον οποίο έτριβε ασυναίσθητα το σημείο του λαιμού της όπου είχε τατουάζ, όλα αυτά με τρέλαιναν όλο το βράδυ.

Αφού την είδα να φεύγει με τον Μάριο,σηκώθηκα και πήγα την Άννα σπίτι και τώρα κατευθύνομαι σε ένα μπαρ.Δεν μπορούσα να μείνω στο σπίτι της Άννα,ήταν αφόρητο.

Περνούσα τόσες πολλές ώρες μαζί της τις περασμένες εβδομάδες.Άμα δεν ήθελα τα πράγματα να σοβαρέψουν έπρεπε να βρω άλλο κορίτσι να βγαίνω.

Κατευθύνθηκα σε ένα κλαμπ που πηγαίνω αρκετά τα τελευταία χρόνια,σε ένα κακόφημο μέρος της πόλης όπου μόνο
αξιοσέβαστοι δεν είναι οι άνθρωποι που συχνάζουν εκεί.

Ο μπράβος στην πόρτα με ήξερε,οπότε δεν έπρεπε να περιμένω στην ουρά.

Μέσα η μουσική ήταν εκκωφαντική και τα φώτα που αναβόσβηναν έδιναν μια παράξενη, ακόμη και απόκοσμη λάμψη στα ιδρωμένα σώματα που χόρευαν εκεί. Ποιος ήξερε τι είχαν πάρει όλοι τους.

Περπάτησα μέσα και παρήγγειλα ένα ουίσκι,καθώς έριξα μια μάτια στο πλήθος.

Από τη χρονιά που έζησα με τον Λαιόν σε εκείνη τη γειτονιά, μακριά από τον πατέρα μου, τα χρήματά του και όλα όσα αντιπροσώπευε το όνομα Λέιστερ, είχα βρει τη θέση μου ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Με σέβονταν ,με αποδέχονταν και ήταν η τέλεια απόδραση από όλα όσα μισούσα σχετικά με τη ζωή μου,την οποία τώρα έχω αναγκαστεί να ζω.

Έφυγα όταν έγινα δεκαοχτώ.Από τότε που έφυγε η μαμά,η σχέση μου με τον μπαμπά είχε εξανεμιστεί στο μηδέν, και δεν πίστευα ότι κανέναν θα ενδιέφερε αν απλά εξαφανιζόμουν και προσπαθούσα να τα καταφέρω μόνος μου.

Αλλά ο μπαμπάς είχε καταλήξει να στείλει τον ιδιωτικό του σεφ για να με βρει.Ήταν ειρωνικό να βλέπω έναν ψηλό άνδρα με κοστούμι να εμφανίζεται στο σπίτι που εμένα τότε, και έγινε ακόμη πιο πολύ όταν συνειδητοποίησε πως αν ήθελε να με φέρει πίσω θα χρειαζόταν έναν ολόκληρο στρατό.