Foxy | Yarı Texting

-58-

Zihnim fazla bulanıktı. Kulağıma birtakım sesler geliyor ama sadece bir uğultudan ibaret olarak kalıyorlardı. Bilincim yavaşça yerine gelmeye başladığında bedenimdeki ağrıları hissetmeye başladım. Gözlerimi açamadım. Sanki göz kapaklarımın üzerinde tonlarca ağırlık var gibiydi.

Vücudumdaki sızılar tek tek kendini belli ederken bu sefer etrafımdaki sesler daha netti. "Ne olacak şimdi? Ne yapacağım? Ona nasıl söyleyeceğim?" Bu ses oldukça tanıdıktı ama kim olduğunu anlayabilecek kadar ayık değildi zihnim. Kaşlarımı çattım hafifçe. Gözlerimi aralamaya çalıştım ama yine başarısız oldum.

"Belki de biliyordu İclal." Bu anlamsız konuşmalar zihnimdeki pusun dağılmasına yardımcı oldu. Saniyeler sonunda kendimi zorlayarak gözlerimi araladım. İlk önce ortamdaki ışık yüzünden net göremedim hiçbir şeyi. Sonrasında gözlerim ışığa alıştı ve bir hastane odasında olduğumu anladım. Hemen sonra ise sol elime sarılan bir el ve aynı anda kulaklarıma ulaşan bir ses daha duydum.

"İclal? İyi misin güzelim?" Başımı yavaşça soluma çevirdim. Bu Berkay'dı. Endişeyle yüzümde geziniyordu gözleri. Zihnim olanları hatırlamak için kendini zorladı ama çok geçmeden olan her şey bir bir geçmişti gözlerimin önünden. Can'ın evinde yaşadıklarım ve Berkay'ın beni kurtarmaya gelişini tek tek hatırladım. En son karnıma yediğim tekmeyi hatırlıyordum, sonrası yoktu. Bu yüzdendi Berkay'ın bu endişeli bakışları.

Ama burada endişeli olması gereken birisi varsa o da bendim. Çünkü Berkay'ın yüzünü daha önce böyle görmemiştim. Çökmüştü. Gözleri kızarmıştı. Ağlamış mıydı? Sanki saatlerce ağlamış gibiydi. O aşık olduğum gözleri öyle yorgun bakıyordu ki onu böyle görmeye alışık değildim. Derinlerden bulabildiğim sesimle "İyiyim." dedim. Sesim beklediğimden kısık çıkmıştı. "Asıl sen iyi misin? Ağladın mı?"

Soruma cevap vermedi. Onun yerine oturduğu yerden kalkıp bana doğru eğildi ve alnıma derin bir öpücük bıraktı. Şükreder gibiydi. Eli saçlarımı okşarken öpücüğünü uzun tuttu ve sonra yavaşça geriye çekildi. "Su ister misin? Ya da ağrın falan var mı? Doktoru çağıralım." Garip davranıyordu. Kaşlarım hafifçe çatılı bir haldeyken onu anlamaya çalışıyordum.

"Ben doktoru çağırmaya gidiyorum." Bu ses Hakan'a aitti. Omzumu dostça okşayıp yanımdan uzaklaşmış ve odadan çıkmıştı. O sırada Ecem'in de burada olduğunu fark etmiştim. O da diğer yanıma geçip sağ elimi kavramıştı. Hepsinin yüzünde farklı bir ifade vardı. Bir şey olmuştu. Bunun farkındaydım.

Yerimde hafif doğrulmaya çalıştığımda önce karnıma, sonra da kasıklarıma ince bir sızı saplandı. Elimi refleks olarak karnıma koydum. Engel olamadığım kısık bir inilti dudaklarımdan çıktığında Berkay'ın kızarmış kahve gözleri karnımı bulmuştu. Öyle bir acıyla bakıyordu ki karnımda duran elime, bu bakışlarına anlam verememiştim. Kendini mi suçluyordu başıma bunlar geldiği için? Bu yüzden miydi bu acı dolu bakışları?

Konuşmak için dudaklarımı araladığım anda odanın kapısı açıldı ve önce içeri bir doktor, sonra da peşinden Hakan girdi. Doktor yüzünde sıcak bir gülümsemeyle geçmiş olsun dileyerek yanıma geldi. "Nasıl hissediyorsunuz?" Şu an üçünün de gözlerindeki ifadeye bakarak bir şeyler olduğuna emindim ama ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. İçim çok huzursuz olmuştu.

Gözlerimi onlardan çekip doktora çevirdim. "İyiyim. Sadece az önce karnım ağrıdı biraz." Doktor başını salladı yavaşça. Elindeki rapor gibi duran dosyaya bakaraken Berkay'ın elimi yavaşça sıktığını hissettim. Destek olmak ister gibiydi. Sanki burada olduğunu bana hatırlatıyordu.

"Normaldir. Yeni düşük yaptığınız için bir süre kasık bölgeniz ve karnınız ağrıyabilir. Onun dışında durumunuzu gayet iyi görüyorum. Birkaç gün içinde taburcu olabilirsiniz." Aldığım nefesi geri veremedim. Vücudum taş kesilmişti. Doğru mu anladım diye duyduğum şeyi zihnimin içerisinde birkaç kez tekrar etmek zorunda kaldım. Düşük yaptığınız için demişti doktor. Anladığım şey başımdan aşağı kaynar suların dökülmesine sebep olmuştu.