De Schaduw van de Zwarte Kapitein

Hoofdstuk 20: De Misleidende Schaduw

Lucas Peeters kon de gedachte aan de Schaduw maar niet loslaten. Haar vastberadenheid en leiderschap hadden een diepe indruk op hem gemaakt, en hij was vastbesloten om te ontdekken wie de mysterieuze kapitein werkelijk was. Hij wist dat het een riskante onderneming was, maar zijn nieuwsgierigheid en bewondering waren te sterk om te negeren. Enkele dagen na de gewaagde bevrijdingsactie, terwijl de zon langzaam achter de horizon verdween en de schemering het bos in duisternis hulde, sloop Lucas naar de rand van het dorp. Hij had de bewegingen van de Schaduw nauwlettend gevolgd en wist dat hij vaak in de late avonduren naar de oude Sint-Remigius kapel ging. Verborgen tussen de bomen zag Lucas de gestalte van de Schaduw naderen. Hij droeg zijn gebruikelijke zwarte kleren, de hoed diep over zijn gezicht getrokken, en het masker met zilveren details dat zijn identiteit verborg. Lucas volgde hem op een afstand, zijn stappen gedempt door het zachte mos. In de kapel haalde de Schaduw enkele papieren tevoorschijn en begon ze te bestuderen bij het zwakke licht van een kaars. Lucas sloop dichterbij, zijn adem inhouden om geen geluid te maken. Hij moest weten wie hij werkelijk was. Plotseling hoorde de Schaduw een takje breken en draaide zich om, zijn ogen alert. "Wie is daar?" vroeg hij, zijn stem scherp en waakzaam. Lucas verstijfde, maar stapte toen naar voren, zijn handen omhoog in een gebaar van overgave. "Kapitein, ik ben het, Lucas," zei hij zachtjes. "Ik wil je geen kwaad doen. Ik wil alleen weten wie je bent." De Schaduw stond stil, zijn ogen strak op Lucas gericht. Een moment van spanning hing in de lucht voordat hij langzaam zijn masker afdeed, zijn gezicht nog steeds in de schaduwen gehuld. "Waarom wil je dat weten, Lucas?" vroeg hij. "Wat maakt het uit wie ik ben, zolang we vechten voor dezelfde zaak?" Lucas slikte, zich bewust van de intensiteit van het moment. "Omdat ik bewondering voor je heb, kapitein," antwoordde hij. "Je bent een geboren leider en een inspiratie voor ons allemaal. Maar ik wil ook weten wie de persoon achter de Schaduw is. Ik wil weten wie ik volg." De Schaduw zuchtte zachtjes en stapte naar voren, zodat het licht van de kaars zijn gezicht deels verlichtte. "Sommige dingen zijn beter verborgen gehouden, Lucas," zei hij. "Maar ik begrijp je verlangen naar waarheid." Lucas staarde naar hem, de lijnen van zijn gezicht vaag zichtbaar in het flikkerende kaarslicht. "Waarom deze geheimen?" vroeg hij. "Waarom kunnen we niet gewoon weten wie u bent?" De Schaduw glimlachte zwak. "Veiligheid, Lucas. Voor ons allemaal. Hoe minder je weet, hoe minder je prijs kunt geven als je gevangen wordt genomen. Vertrouwen en geheimhouding zijn onze enige bescherming." Lucas knikte langzaam, beseffend dat de Schaduw gelijk had. "Ik begrijp het," zei hij. "Maar weet dat ik je altijd zal steunen, wie je ook bent." De Schaduw knikte en zette zijn masker weer op. "Dank je, Lucas. Dat betekent veel. Nu, laten we doorgaan met onze plannen. We hebben nog veel werk te doen."