ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ!

45.Τετ τα τετ

Η επόμενη μέρα κατέφτασε και ο Ανδρέας Δαγκλής σηκώθηκε από πολύ νωρίς, χωρίς να μπορέσει να κοιμηθεί, ούτε ένα λεπτό. Στράφηκε δίπλα του και έλεγξε το ύπνο της Κατερίνας. Παρατήρησε την αναπνοή της. Ήρεμη και σταθερή. Την σκέπασε καλύτερα και την άφησε να συνεχίσει το γαλήνιο ύπνο της.

Ντύθηκε βιαστικά αλλά επιμελημένα. Ήθελε να επιβάλλει το κύρος του, σε αυτόν το προικοθήρα. Να ξέρει που βρίσκεται ο καθένας. Το μαύρο πουκάμισο με μαύρο υφασμάτινο παντελόνι ήταν, ότι έπρεπε. Έδειχνε δυνατός, σίγουρος, σκληρός. Ο Ντάνιελ έπρεπε να συνειδητοποιήσει, ότι τα έχει βάλει με τον λάθος Δαγκλή.

Έλεγξε το ρολόι του. 8μιση, το πρωί. Ήταν ακόμα νωρίς, για να τον βρει, αλλά το σπίτι δεν το χωρούσε. Ας ξεκινούσε για τον Πειραιά, πραγματοποιώντας μια στάση για καφέ. Ήθελε να το πάει, όσο αργά μπορούσε, έτσι ώστε να μην φανεί και πολύ ανυπόμονος, στα μάτια του εχθρού του.

Νωρίς το πρωί, ο Ντάνιελ Ρόνγκ είχε πλυθεί και είχε βάλει το απλό του τζιν, συνοδευόμενο με το μπεζ μακό του, περιμένοντας, τον Ανδρέα. Δεν ήξερε, τι ώρα, θα του κάνει την τιμή να τον επισκεφτεί, αλλά φανταζόταν, ότι μετά το νυχτερινό του μήνυμα, θα είχε την αγωνία και το φόβο να ανακαλύψει, τι ήξερε, για την πάρτη του.

Ακούστηκε το κουδούνι επίμονα και με ζωηράδα.

Ο Ντάνιελ έγνεψε, με ευχαρίστηση. Ήξερε ότι ο Ανδρέας, δεν θα μπορούσε να περιμένει άλλο, γι' αυτό πήγε σε αυτόν, απ' τις 10 η ώρα. Ο οικοδεσπότης περίμενε μερικά δευτερόλεπτα για να ανοίξει την εξώπορτα. Ήξερε πολύ καλά, πώς να σπάσει, τα νεύρα των εχθρών του, που σκοπό να χάσουν την ψυχραιμία τους. Άνοιξε την πόρτα αργά, όπως άρμοζε σε έναν ιδιοκτήτη, που είχε επισκέπτες . Κοίταξε τον Ανδρέα και τον καλημέρισε , με ένα πλατύ χαμόγελο.

Ο νεαρός Δαγκλής φάνηκε στην πόρτα, φρέσκος, ξυρισμένος, προσπαθώντας να φανεί άνετος, αλλά στα μάτια του έβλεπες μια κρυφή ανησυχία, έως και αγωνία. Πέρασε μέσα στο σπίτι, χωρίς να απαντήσει, στην καλημέρα του. Ήθελε να τον ψαρώσει από την πρώτη στιγμή.

Μπήκε στο σαλόνι και έκατσε στον καναπέ, σαν να του άνηκε ο χώρος. Άλλωστε, αυτό το σπίτι, κάποτε ανήκε και στον πατέρα του. Έβγαλε τα τσιγάρα του. Πήρε θάρρος, ρουφώντας το καπνό και τον ρώτησε απότομα,

'Γιατί με κάλεσες;'

Ο Ντάνιελ μισογέλασε. Ο Ανδρέας μπήκε κατευθείαν στο ψητό. Καλύτερα! Δεν θα έχανε άλλο χρόνο. Του δήλωσε κοφτά,