Hayat sandığınızdan daha garip olabiliyordu çoğu zaman. Ne zaman, nerede, nasıl bir olayla karşılaşacağınız asla belli olmuyordu ve en güzeli de buydu. Hayat sürprizlere gebeydi. Mutluluktan ölebiliyor, bazen de öyle bir acı çekiyordunuz ki; daha beteri olamaz diye düşünmeye başlıyordunuz.
Benim hayatımda bundan 8 sene önce tam 11 yaşında başlamıştı. Ben ne olduğunu anlamadan o sokaktan kurtulup kendimi kurulu bir düzenin içinde, harika kalpli insanların arasında bulmuştum. Bu garipti mesela. Her zaman umut dolu olmama rağmen asla kendimi bir yuvaya ait göremezdim o zamanlar. Hep dışarıdan izleyeceğimi düşünür, biraz daha büyüdüğümde en azından bir işe girebilmiş olmanın ümidiyle yaşardım. Hayvanları severdim mesela. Onların bana kendilerini sevdirmelerinin mutluluğunu haftalarca hissederdim. Arkadaşlarım vardı benimle aynı kaderi paylaşan. Onlarla birbirimize yettiğimizi düşünürdüm, bu hayata geçip aile sevgisinin tam anlamıyla tadına varana kadar düşünmeye de devam ediyordum tabii. Onları unuttum da diyemezdim. Seneler geçip gitmesine rağmen peşlerini bir türlü bırakmamış ve görüşmeye inatla devam etmiştim.
Bazen kendilerini benim yanımda küçük gördüklerini hissediyordum, onların yaşamlarından bende geçmiştim, hallerini en iyi ben anlardım ama ne olursa olsun oradan ayrıldığım için bana olan desteklerini, gerçek dostluklarını nasıl unutabilirdim ki?
"Jiminie!"
Yataktan ayaklarımı sarkıtıp baş ucumdaki saate gözlerimi ovalayarak bakmaya çalıştım. Kalkmam gereken saati çoktan geçmişti ama bu gün bana özel bir gün olduğu için babam daha yeni aşağıdan bağırmaya başlamıştı. Gülümseyerek esnedim. Hani demiştim ya 'Hayatım 8 sene önce başladı.' diye. Cidden öyle olmuştu. Bu eve ilk geldiğim günü kendi aramızda doğum günüm ilan etmiştik ve böylece yeni çıkarttığımız kimliğime de yazacak bir tarihim olmuştu. Pekala, Namjoon babam ve benim için önemli olan kısım elbette burasıydı ama Jin babam için aynısını ne yazık ki söyleyemiyordum.
Çocuk kalbi vardı onda. Sevgi dolu, enerjik ve iyimserdi. Ayrıca kim olursa olsun doğum günü kutlamayı aşırı derecede çok seviyordu. Bu yüzden bugün rahat bırakılmayacağımı bilerek ayaklarıma terliğimi geçirdikten sonra odamdaki banyoya ilerleyip günlük işlerimi hallettim ve hemen ardından üzerime babamın haftalar öncesinden hazırladığı kombini giyerek saçımı yapmaya çalıştım.
Kim bilir kaç kişiyi davet etmişti? Hatta şu an arka bahçemizin hazırlanmaya başladığından adım kadar emindim. Bu tür şeyler çok abartılı gelse de bir yanım mutlu olmadan kalamıyordu işte. Ne olursa olsun, hayatımın bir dönemini bunları imrenerek izlerken geçirmiştim ve şimdi hepsine sahip olmak gururumu okşuyor ve beni dünyanın en mutlu insanı yapıyordu.
"Jiminiee," Aegyo sesleri yükselip kapımın önünden gelmeye başladığında gülümseyerek oraya döndüm ve birazdan tıklatılmadan açılacak kapıyı beklemeye başladım ki, haklıydım da. Saniyeler sonra beyaz kapı sonuna kadar açılmış, kapıda gülümseyen bir çift surat son ses doğum günü şarkısı söylemeye başlamıştı. Muhtemelen akşam ki kutlamada karşılaşacağım pastanın on da biri büyüklüğünde; sevimli, küçük bir pasta vardı ellerinde. Üstüne ise büyük mumlardan 19 sayısı dikilmişti.
"İyi ki doğdun bebeğim!" dedi Jin aceleyle pastayı Namjoon'un eline tutuşturup koşar adım yanıma gelirken. Lanet olsun ki kaç yaşıma gelirsem geleyim sulu gözdüm işte. Bana böyle yaptıklarında kendimi tutamıyordum.
Ben Jin'e sarılırken Namjoon "Yah!" diye bağırmaya başlamıştı. "O benim de oğlum! Al şu pastanı da, küçük bebişimize ben de sarılayım."
"Aptal olma Joon ve onu sehpanın üzerine bırakarak bize katıl."
Sonrasında asla şaşırmayacağım bir şey oldu. Babamın ayağı kaydı ve az önce sönen mumlara şükredeceğim bir biçimde pasta bizim üzerimize uçtu. Jin babamın sabah erkenden kalkıp özenerek yaptığı belli olan saçları ve dediğim gibi, haftalar öncesinden hazırladığı 'doğum günü çocuğu kombinim' pembe kremayla kaplandı. Yere yapışan babamın saçında kalan 9 sayısını görmezden gelmeye çalıştığımı söylemiyorum bile.
