İnsan sevdiğinde korkar. dokunamadığı her hücresine zarar gelebilecekmis dusuncesine kapilip yuzmeyi bilmemesine ragmen en derinlere dogru attigi kulaçlardan korkar.
Yatsıya kadar söneceği mumun yatsıdan önce sönmemesi için yalvaran yalancının söylediği yalan misali korkar.
Yada bir çocuğun yanlıslıkla evinin camına top attiginda kırılan cam parcalari ne kadar ayagina batip can yaksada cani yandigi halde geri kafalı halden anlamayan huysuz bir o kadar da tatli dededen kaçar ve yakalanmaktan korkar.
Öyle korkuyorum iste bende. Ama benimki ne yakalanma korkusu, ne soyledigi yalanin aciga cikmasindan dolayi olusan korku, ne de boğulma korkusu.
Tek korkum sensin sevdiğim, benimki kaybetme korkusu.
Küçük Şairin Petitosu..A
