Arkadas dost yabanci oldugum tum kelimeler...
Yalniz geldik dunyaya. O zamanlar bilmezdim tabi güvenmek nedir? İnanmak, arkadaslik nedir?
Bilmezdim.
Keske de bilmeseydim diyorum. İnanip güvendiğin insanlar tarafindan yarı yolda bırakılmak, mutsuz olmak zor aslinda yasamak.
Ben en cok güvenebilecegim birini istedim yanimda. Saatlerce dertlesebilecegim birini istedim. Kucukken sekerim yere dustugunde gülen degil de sekerini benimle paylasanlar vardı. Nerde onlar?
Hani hic birakmayacaklardi hep tutacaklardi elimden. Yazık çok yazık.
İki sene öncesine kadar evinden cikmadigin insana bir zamanlar kocamann sevdigin insana zordur merhaba diyememek.
Ve zordur bir zamanlar güven koktugunu zannettigin insanin insanlikla zerre kadar alakasının olmadığını yıllar sonra öğrenmek. Şimdi güvenmiyorum kimseye ve kurmuyorum benim olmayacak hiçbir şeyin hayalini. Ben hayal kurmayı babamın saçlarımı okşayıp yatmadan önce masal okumasını istediğim ama bir turlu olmadigini sadeve istediğimi ama hiç yapmadığını yapmayacağını anladığım zaman bıraktım.
Mucizelerin sadece masallarda kaldığını öğrendiğim günden beri kurmuyorum hiçbir şeyin hayalini.
Çocuktum belki canımın yanacagından haberisz bir şekilde devam ediyordum yoluma.
Emeklemeden koşamazsın dedikleri bu olsa gerek.
Ben Koşmaktan yoruldum çoktan
Bir nefes alabilir miyim ?
