Trauma

21

Eva pov

Ik kan het gewoon niet geloven. Sarah moet naar een weeshuis. Ik wil haar het liefste bij me houden, maar weet ook wel dat het moeilijk gaat worden met het werk van Wolfs en mij. Ik kan met Mechels gaan praten om haar over te halen Sarah bij ons te laten wonen, maar ik weet dat het geen zin heeft. Ik kniel voor Sarah neer en ze slaat haar armen om mijn nek. Ze vertrouwt mij. Ze zal waarschijnlijk niemand anders vertrouwen dan mij en Wolfs. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik til haar op en loop met haar in mijn armen naar buiten. Wolfs loopt achter ons aan.

'Ik wil niet...' Sarah begint weer te huilen. Ik kan hier niet tegen.

'Dat weet ik.' Iets anders weet ik gewoon niet te zeggen. Het is moeilijk om Sarah achter te laten bij vreemde mensen. Mensen die haar niks aan zullen doen, maar zij zal bang zijn. Zij zal niemand vertrouwen. Zij vertrouwt alleen mij en Wolfs en niemand anders. Sarah doet met tegenzin haar gordel om en ik ga voorin zitten, naast Wolfs die weer rijd. Na een kwartier rijden zijn we bij het weeshuis aangekomen. Ik stap uit en doe Sarah's deur open. Ze heeft weer tranen in haar ogen. Ik slik. Dit is niet eerlijk. Ze hoort bij mij en Wolfs. Alsof ik haar al jaren ken... Ze voelt als een dochter voor mij die ik nooit heb gehad. Ze heeft veel meer in haar leven meegemaakt dan dat je zal verwachten van haar. Ze laat niks merken, alleen dat ze heel erg verlegen en bang is. Sarah stapt uit en pakt mijn hand stevig vast. Ik geef er een zacht kneepje in om haar gerust te stellen, maar het werkt niet. Niks lijkt op dit moment te werken tegen haar verdriet, tegen haar angst. Tegen alles wat ze nu voelt.

'Jij bent Sarah zeker. Ik ben Anna. Ik ben de bazin van het weeshuis,' zegt een vrouw als ze naar ons toe komt lopen als we net binnen zijn. Mechels had Anna al ingelicht. Maar Mechels heeft niet vertelt wat er in Sarah's verleden is gebeurd, dus Anna weet niet waar Sarah bang voor is. Sarah kijkt naar de grond en geeft geen antwoord op de vraag die Anna stelde.

'Loop maar mee naar binnen. Dan zal ik haar rondleiden en als jullie willen mogen jullie daar nog bij zijn, maar daarna moeten jullie gaan. Het afscheid zal al moeilijk genoeg worden voor haar,' zegt Anna en ik knik. Er zal geen zinnig woord uit mijn mond kunnen komen op dit moment. We krijgen een rondleiding en na de rondleiding is het moment van afscheid gekomen. Ik pak een briefje uit de zak van mijn jas waarop ik vanochtend mijn telefoonnummer heb geschreven. Ik geef het aan Sarah.

'Je mag me altijd bellen. Wanneer je maar wilt. Ook 's nachts. Hoe laat het ook is, goed?' Sarah knikt langzaam. Haar ogen staan weer vol met tranen. Ik geef Sarah nog een dikke knuffel en kijk haar dan na als Anna haar meeneemt naar haar kamer zodat ze even kan uitrusten. Sarah kijkt nog één keer om naar ons en ik glimlach geruststellend. Ik zie dat ze het briefje met mijn telefoonnummer in haar hand geklemd houd. Dan is ze uit het zicht verdwenen en lopen Wolfs en ik weer naar buiten en rijden terug naar het bureau. Ik mis Sarah nu al.