Trauma

59

Eva pov

Langzaam kom ik weer bij bewustzijn. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, maar merk dat de duisternis blijft. Ik lig dus in een donkere ruimte. Flarden van wat er is gebeurd komen weer terug. Sarah... Ze zou hier ook moeten zijn!

'Jacob!!' Schreeuw ik zo hard mogelijk en probeer wat rechtop te gaan zitten wat niet lukt doordat mijn polsen achterop mijn rug vastgebonden zitten. Ik hoor dat er een deur opengaat en daarna met een harde klap word dichtgegooid.

'Wat is er?!' vraagt Jacob kwaad. Ik weet niet waarom hij boos is... Heeft het iets te maken met Sarah? 

'Waar is Sarah?' sis ik nog kwader dan dat hij is, niet dat dat kan. Maar goed. Ik wil naar haar toe. Naar mijn dochter.

'Die is ergens anders,' is het enige wat hij zegt.

'Ik wil naar haar toe. NU,' dwing ik.

'Prima.' Jacob trekt mij ruw omhoog en duwt me vooruit door de deur naar een andere kamer. Eenmaal in die kamer word ik hard op de grond gegooid en daarna word de deur snel in het slot gedaan. Ik kijk om me heen. Deze kamer is wel verlicht. Ik zie een gestalte vastgebonden op een kaal matras op de grond liggen. Met moeite probeer ik op te staan en loop ik naar het matras toe. Ik ga voor het matras zitten en kijk naar Sarah die bewusteloos op het matras ligt. Ik kijk haar met medelijden aan en probeer zo voorzichtig mogelijk met mijn handen bij haar arm te komen. Na een poosje lukt het en wrijf ik geruststellend over haar arm. 

'Hmm...' Sarah opent geschrokken haar armen en kruipt voorzichtig achteruit als ze mij ziet.

'Sst... Rustig, ik ben het,' zeg ik geruststellend. 

'Achter... je...' zegt Sarah zacht. Ik kijk achter me en zie Jacob staan.

'Je laat haar met rust, begrepen?!' sis ik kwaad en Jacob komt naar ons toegelopen. Sarah verstijfd en begint te huilen.

'Aan de kant.' Jacob duwt mij aan de kant en gaat voor Sarah zitten waar ik net ook zat. 

'Laat haar met rust, alsjeblieft,' smeek ik dit keer, maar Jacob schenkt er geen aandacht aan en raakt Sarah's gezicht hardhandig aan. Direct krimpt ze ineen en kruipt nog verder achteruit. Jacob duwt Sarah op haar rug en trekt zijn broek uit. Daarna scheurt hij Sarah's broek uit en trekt haar t-shirt kapot. Ik schrik. Ik kan dit niet aan zien. Dit mag niet gebeuren. 

'Ik maak jou polsen los, maar waag het om haar ook maar los te maken, begrepen?' Ik knik langzaam en hij maakt mijn polsen los. Als hij eenmaal weg is ga ik op het matras liggen en sla ik mijn arm om Sarah heen. Ze verstijfd en begint weer te huilen. Ik kan dit niet aanzien. We moeten hier weg. En zo snel mogelijk.