Μπελας

Κεφάλαιο 12

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΛΠΙΣ

Επιτέλους έφυγα από το νοσοκομείο! Πρέπει να ήμουν εκεί συνολικά 3 εβδομάδες από το 'ατύχημα', και δεν θέλω να χάσω την χρονιά από αυτό.

''Έλπι!'' η Έρμη φώναξε στο βάθος. Γυρνάω αμέσως και αρχίζω να την ψάχνω με τα μάτια μου, την εντοπίζω δίπλα από το φανάρι και την χαιρετάω. Είπαμε με την Έρμη ότι μόλις πάρω εξιτήριο θα βγούμε, είχε έρθει να με δει και όσο ήμουν μέσα, μέχρι και λουλούδια έφερε, νομίζω πως κατηγορεί τον εαυτό της που πήρα την θέση της και δεν άκουσε της προειδοποιησεις μας για τον Βλάντι. Και που να ήξερε ότι ήταν όλα εξαετίας μου εξαρχής....

''Έλπι!!'' είπε και με αγκάλιασε

''Όπα όπα! Χαλάρωσε'' της λέω και την ξεκολλάω από πάνω μου, εκείνη κοίταξε τα χέρια μου θλιμμένα. Βλέπετε επειδή οι καρποί των χεριών μου είναι δεμένοι με γάζες αγόρασα ένα ρολό από φαρδιά μαύρη κορδέλα και την δένω πάνω από την γάζα ώστε να μην φαίνεται και έτσι μοιάζει λες και απλώς έχω δέσει κορδέλες στα χέρια μου αντί να βάλω βραχιόλια, παλιά θυμάμαι είχα δέσει ένα μοβ κορδόνι που μου άρεσε, οπότε δεν θα κινήσω περίεργες υποψίες.

''Έλα Έρμη, δεν φταις εσύ, κανείς μας δεν ήξερε τι θα γινόταν'' της είπα και έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες της ζακέτας μου

''Ναι αλλά....''

''Δεν έχει αλλά'' την έκοψα ''τώρα πάμε βγήκαμε να διασκεδάσουμε όχι να κλαιγόμαστε''

^*^*^*^*^*^*^*^^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^^*^*^*^*^*^*^*^^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^^*^*^*^*^*^*^*^^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

Άνοιξα την πόρτα της τάξης με ένα μικρό κομμάτι άγχους, όλοι κάρφωσαν τα μάτια τους απάνω μου. Αυτό το πράγμα το ότι όταν μπαίνει κάποιος στην τάξη τον κοιτάνε όλοι λες και δεν έχουν ξαναδεί άνθρωπο στη ζωή τους, δεν θα το καταλάβω ποτέ. Να πω την αλήθεια εγώ δεν το κάνω αυτό....ίσως φταίει ότι κοιμάμαι βέβαια.....αλλά έτσι και αλλιώς δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Με λίγα λόγια έκατσα όσο ποιο διακρατικά μπορούσα στο θρανίο μου και όσο ποιο αθόρυβα γινόταν.

Το μάθημα τελείωσε σχετικά γρήγορα, ίσως φταίει το ότι είχα 3 εβδομάδες περίπου να έρθω σε μάθημα και το νοστάλγησα, γιατί πέρα από την πλάκα ακόμα και αν δεν είμαι φαν του σχολείου έχω περάσει σε αυτό τη μισή μου ζωή.....και δεν κατάφερα να κοιμηθώ κιόλας γιατί ένιωθα τα βλέμματα όλων στην πλάτη μου σαν να με στοιχειώνουν πνεύματα ή κάτι αποκρουστικό.

Με το που χτύπησε για διάλυμα με πλησίασαν μερικά παιδιά και άρχισαν την λεγόμενη 'ανάκρισή'.