Μπελας

Κεφάλαιο 4

Πσ : φώτο Άρη στο κεφάλαιο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΛΠΊΣ

Φτάνω σε ένα πάρκο καθώς τρέχω για ούτε και εγώ ξέρω πού! Σταματάω για να ξαποστάσω και να πιάσω μια ανάσα....Αργχ δεν είμαι καλή στο τρέξιμο! Γιατί το σύμπαν με κάνει να τρέχω! Και που πάω, τι θα κάνω?? Βρίζω την κακοτυχία μου που με έφερε εδώ. Και γιατί με κυνηγάνε τέλος πάντων, δεν έκανα και τίποτα!! Κάθομαι σε ένα παγκάκι, στον δρόμο μπροστά μου σταματάει ένα σκούρο μπλε βανάκι, η πλαϊνή πόρτα ανοίγει και βγαίνουν έξω τρείς τύποι, είναι ντυμένοι πανκ, και μπορώ να πω δεν είναι κακοί εμφανισιακά! Με πλησιάζουν απειλητικά και καταλαβαίνω πως πρέπει να αρχίσω πάλι το τροχάδην, αλλά με πιάνει ο ένας με τα πράσινα μαλλιά από τον καρπό και δεν με αφήνει! Πάω να τον χτυπήσω με το άλλο χέρι μου αλλά με σταματάει ένας με μπλε μαλλιά, έχοντας αιχμαλωτίσει και τα δύο χέρια μου, απεγνωσμένη κάνω το πρωτό πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό

''ΆΣΕ ΜΕ!! ΒΟΉΘΕΙΑ!!'' φωνάζω και κοπανιεμαι πάνω κάτω. Ο τρίτος τύπος με τα κάστανα, σγουρά μαλλιά μου δένει ένα μαύρο ύφασμα στο στόμα για να σωπάσει τις φωνές μου, με σηκώνουν και με βάζουν μέσα στο βαν, εγώ προσπαθώ να αντισταθώ και κλωτσαω όπου βρω άλλα με ακινητοποίησαν....

Γαμότο!! Τι θα πω στην οικογένεια μου!! Θα πάρουν την αστυνομία και θα έχουμε φασαρίες!! Και η Έρμη έχει την τσάντα μου!! Αργχ!! Και ποιοι είναι? Τι θα μου κάνουν? Θα πουλήσουν τα όργανα του σώματος μου στην μαύρη αγορά ? ΟΧΙΙΙΙ!! Με τίποτα δεν το θέλω!!!

Μετά από ώρα ν κάνω σενάρια, από τα ποιο γελοία μέχρι τα ποιο απαίσια, το βαν σταματάει και μου βάζουν μια κουκούλα ώστε να μη βλέπω. Ανοίγει η πόρτα και νιώθω να με τραβάνε έξω, άκου την σειρώμενη πόρτα από πίσω μου να κλείνει. Άρχισαν να με τραβάνε σαν τσουβάλι για λίγη ώρα, μετά ακούω πόρτα να ανοίγει, μπήκαμε κάπου....νομίζω, η πόρτα έκλεισε με ένα 'μπαμ'. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε κάτι σκάλες τις οποίες οι τύποι που με κρατάνε από το αριστερό και δεξί μπράτσο με έχουν σηκώσει ώστε να μην σκοντάψω στα σκαλοπάτια.

Με αφήνουν στο έδαφος και εγώ αρχίζω να κουνάω με δύναμη τους ώμους μου για να με αφήσουν και να γκρινιάζω

''μμμμ...ΜΜΜΜΜ!!! Μουμμμμμμμ ΟΥ!!!!! Μμμμμ'' ακούγετε η φωνή....μουγκρητό μου το οποίο δεν σταμάτησα....

''Κάνε τη κάποιος να σκάσει και να σταματήσει να σπαρταράει σαν το ψάρι γιατί άμα χρειαστεί να το κάνω εγώ δεν θα έχει καλό τέλος!'' μία βαθιά φωνή ακούγετε και διατάζει, η οποία φέρνει τρέμουλο στα πόδια μου, αλλά κάτι μου θυμίζει....αχχχχχ δεν με νοιάζει! Θέλω να πάω σπίτι ένας Θεός ξέρει τι θα μου κάνουν, τα μάτια μου υγρένουν στις χειρότερες σκέψις να περνάνε από το μυαλό μου...και φόβος προς το άγνωστο με γεμίζει!