Mamy przyszłość?

37

Idę do lasu by zapomnieć o problemach, to jest takie moje miejsce gdzie na chwilę mogę o nich zapomnieć choć czasami tak łatwo się nie udaje.
Usiadłam na ławce rozmyślając jakby moje życie wyglądało gdybym nigdy nie wpuściła do mojego świata Luke'a czy byłabym szczęśliwa? Dalej bym ukrywała się za maską nic nie czującej osoby? Czy choć jedną z tych przygód co przeżyłam bez niego też by się odbyły? Tego nikt nie wie ale cieszę się że to wszystko się potoczyło by dać nam nowy początek.

Nagle zauważyłam że podchodzi do mnie Luke, pomachałam mu na przywitanie. Wstałam i podeszłam do niego

- hej co tu...- nie skończyłam bo przytulił się tak mocno do mnie że nie dałam rady- Luke puść mnie nie mogę oddychać i to boli- puścił mnie na odległość między ramionami, spojrzał na mnie groźnym spojrzeniem- co się stało...- nie wierzyłem w to co czułam, Luke wbił swoje kły w moją szyję, czułam ogromny ból przeszywający całe moje ciało. Gdy ze mną skończył uśmiechnął sie do mnie i powiedział:

- długo na to czekałem, miałem dość ciebie- pokazał na mnie- ten twój Jason miał rację... ale ty głupia mu nie wierzyłaś...- i zaczął się perfidnie śmiać. Czułam jak słabnę, czułam że umieram...

Obudziłam się cała mokra, to był tylko koszmar... był taki realistyczny, gdyby to nie był Luke myślałabym, że to prawda.

Chodziliśmy razem po parku rozrywki, było pięknie! bawialiśmy sie w najlepsze!

Po kolejce górskiej poszliśmy na diabelski młyn, z tego wszystkiego ta atrakcją jest najlepsza.

Weszliśmy już do wagoniku, podziwiałam ten widok, na chwilę wychyliłam się by zobaczyć cały ten widok

- przepraszam skarbie- powiedział i mnie popchnął a ją,zaczęłam spadać... to trwało tak krótko...

Te koszmary dzisiaj mnie,nawiedziły nie wiem czemu takie coś mi przyszło do głowy... przecież przy Luke'u czuję się bezpiecznie... coś czuję, że ten cały Jason użył zaklęcia koszmaru... uczyliśmy się o nim a te koszmary odwiedzają mnie od czasu gdy się z nim spotkaliśmy.