Raak me niet aan!

46

Bang kijk ik om de rand van de deur naar wie er binnen komt. Ome Theo vertelt me ondertussen allang niet meer wie er komen gaat. Laat het alsjeblieft niet de nette meneer zijn. Met bonzend hart wacht ik tot er iemand de hoek om komt. Het dichtslaan van de deur klinkt.
"Ze zit waarschijnlijk onder de tafel." Hoor ik ome Theo in de gang zeggen. Een gemeen gegrinnik klinkt door de hal. Ik verstijf.
"Nee nee nee nee..." Huil ik zachtjes. "Ik wíl niet met de nette meneer." Snik ik stil. "Ik wil niet... Ik wil niet!" Gil ik als de nette meneer me bij mijn heupen pakt en over zijn schouder hangt. Ik bons met mijn vuistjes op zijn rug en huil tranen met tuiten.
"Je moet, anders ben je een stout meisje!" Dondert het ineens door het huis. Ik voel een schrijnende pijn mijn wang streffen. Geschrokken houd ik abrupt mijn mond. Ome Theo staat wijdbeens voor me. "Je gaat gewoon mee Eline, ik ben volledig klaar met dat dramatische gedoe van je!" Voorzichtig voel ik aan mijn wang. Het gloeit. De nette meneer loopt door naar de kamer die op slot kan. Ik snik zachtjes.
"Mijn eigen kleine, stoute meisje." Mompelt de nette meneer. "Heb je me gemist?" Vraagt hij. Hij zet me ruw neer op de grond. Kwaad en verdrietig sta ik voor hem. Ik schud mijn hoofd. Nee, ik heb hem niet gemist. In een flits van pure angst, probeer ik onder het bed te kruipen. De nette meneer grijpt me bij mijn enkels om me eronderuit te trekken. Ik voel mijn maillot scheuren. De nette meneer trekt me hardhandig tegen hem aan.
"Daar zal jou ome Theo niet blij mee zijn." Fluistert hij onheilspellend. "Het was jou schuld jij wilde ontsnappen..." Met grote ogen luister ik angstig naar zijn woorden. Ze boezemen me angst in voor ome Theo, zelfs nog meer angst voor hem. Ik zet het op een gillen als hij aan mijn kleren begint te trekken, maar hij sist wat en legt zijn vinger voor zijn mond. Voor mij het teken om me stil te houden.
"Anders vertel ik aan ome Theo dat je een stout meisje bent en dan zal hij je nog eens slaan, dat weet ik zeker." Ik voel tranen opwellen, maar slik zoveel mogelijk weg. Ome Theo is net zo erg als mijn papa...

Met weke knieën stap ik op de fiets.
"Je gaat hem gewoon vragen om een korte break. Dat kan toch wel? Hij weet hoe je omstandigheden zijn..." Spreek ik mezelf zacht toe. Met bevende beentjes fiets ik naar Qwens huis om te praten. Eerst was ik van plan geweest om heel boos op hem te worden, maar ik had al snel ingezien dat ik waarschijnlijk alleen maar als een malloot bij hem in zijn armen  zal vallen en zal huilen. Ik ga mezelf waarschijnlijk volledig voor paal zetten. Zijn ouders zijn hoogstwaarschijnlijk ook thuis rond dit tijdstip, het wordt een volledige ramp, maar dat is mijn leven op dit moment toch als, dus dit kan er ook nog wel bij.
Ik ga op verzoek van Saskia. Ze had me kapot zien gaan boven zijn foto op mijn mobiel en had voorgesteld samen heen te gaan, maar ik ga liever alleen.
Trillend stap ik van de fiets voor ik zijn huizenblok in loop.
"Het is niet dat ik het uitmaak, ik wil gewoon wat minder met elkaar bezig zijn op dit moment ik kan het niet aan..." Oefen ik fluisterend. Ik parkeer mijn fiets voor het huis en loop al mijn moed verzamelend naar de voordeur. Ik haal diep adem en slik voordat ik op de bel druk. Een lief ogende vrouw doet de deur open.
"Hoi ik kom voor Qwen."
"Ben jij Eline?" Vraag de vrouw. Ik knik. "Och ik heb al zoveel over je gehoord, ik vind het zo rot voor je meid... Al die pesterijen ook... Qwen kwijnt weg door schuldgevoel..." Ik glimlach naar haar. Er valt een ongemakkelijke stilte. "O sorry kind kom binnen, natuurlijk." Vervolgt ze als ze mijn gespannen houding ziet. Ik stap naar binnen. "Qwen! Eline is hier!" Buldert de vrouw plotseling. Geschrokken van het aantal decibel volume dat de vrouw plotseling blijkt te kunnen produceren, grijp ik naar mijn hart. "O sorry meid, ik had je even moeten waarschuwen." Grinnikt de vrouw. Als Qwen de trap af komt stormen beweegt Qwens moeder zich naar de deur.
"Ik heb ook thee binnen als jullie onder vier ogen zijn uitgepraat met z'n tweeën." Zegt ze nog zacht.
"Ik..." Beginnen we tegelijk.
"Het spijt me zo verschrikkelijk..." Fluistert Qwen. Hij haalt ongemakkelijk zijn handen door zijn haar en kijkt met vochtige ogen onder zijn kuif vandaan naar me op. Een enkele traan loopt over zijn wang. Voorzichtig als hij is in zijn bewegingen pakt hij mijn handen vast. "Ik had nooit moeten gaan praten en al helemaal niet tegen die oetlul van een Steven... Ik... Ik hou van je... Kun je het me ooit vergeven?"
"Ik ga naar een andere school..." Is alles wat ik van mijn geplande verhaal weet uit te brengen. Een paar tranen verlaten mijn oog. Ik kan hem nu toch niet meer vragen om een break? Hij is dol op me...
En ik op hem...
"Ik houd ook van jou." Mompel ik stilletjes. "Echt heel veel..." Fluister ik erachter aan. Ik glimlach voor de vorm. Het is lang stil. "Ik lust die thee wel." Mompel ik om de stilte te doorbreken. Qwen veegt mijn tranen van mijn wang. Hand in hand lopen we de woonkamer in. De moeder glimlacht als we de kamer binnenkomen.
"Je vader is in de keuken, we dachten wel dat jullie nog even binnen zouden komen." Zegt ze tegen Qwen.
"Welke koeken zal ik erbij doen?" Hoor ik hem vragen vanuit de keuken.
Mijn ogen sperren zich wijd open, mijn hartslag versneld en ik voel me licht worden in mijn hoofd. Die stem... Ik had hem al jaren niet meer gehoord en toch was het sadistische toontje in mijn geheugen gegrift voor eeuwig... Als hij de hoek om komt met de thee houd ik het niet meer. Het wordt me zwart voor de ogen.
"Jou vader..." Weet ik nog net uit te brengen. En dan val ik om.